Rondom Kerstmis… Bij zoveel afgelastingen missen we ook dit jaar de nodige bemoediging in een tijd die schreeuwt om meer menselijkheid en empathie, geduld en volharding… Onderstaand een lezing geschreven bij gelegenheid van de voorgenomen ontmoetingsviering voor de ZLTO afdeling Rijk van Nijmegen…

Sinds vele eeuwen leren mensen leven met een belofte. Voor een betere toekomst. Ze leren geleidelijk aan inzien dat het dagelijkse werken voor voldoende eten, drinken en enige vorm van welvaart, alleen en samen met anderen, dat dat alles een hemels doel dient. Nodig voor een hoopvolle toekomst, hier op aarde.

Op een gegeven moment ontstaan er tradities, vanuit rondtrekkende volkeren die zich gaan vestigen, tradities met diverse goden, om de vruchtbaarheid of juist de heldhaftigheid van een heel volk kracht bij te kunnen zetten. Onrecht en kwaad zijn namelijk nooit ver weg. Hoe houd je zo’n strijd om te overleven vol?

Daarom vertellen mensen elkaar van oudsher verhalen over het leven, zoals het is en zoals het kan zijn. Verhalen van oorsprong, doel en zin. En die verhalen worden doorgegeven van generatie op generatie.

Langzamerhand worden er verhalen opgetekend van een specifiek volk, een volk dat al vele generaties leeft met de belofte van de grote profeten: dat er eens een mensenzoon geboren gaat worden, uit het geslacht van David. Een zoon die nieuwe hoop komt brengen, want het volk van God wordt steeds maar weer opnieuw op de proef gesteld, lijkt steeds minder vanzelfsprekend toekomst in zich te hebben. Wat nu? Hoe houd je zo’n strijd om te overleven vol? Is er echt redding mogelijk? En kan die redding dan komen van één pasgeborene? Buiten Gods uitverkoren volk begrijpt niemand meer waarom die God erbij gehaald moet worden: wij leven toch goed? Voortaan nemen we toch ons heft in eigen handen?

Als de pasgeborene het levenslicht ziet, daar in die stal op dat veld…

Als die timmermanszoon als eerste gezien wordt, door de boeren in het veld…

Als wij nu – zoveel eeuwen later – wéten, dat die zoon de belofte is van die éne bevrijdende God. Een zoon die niet alleen gaat prediken hoe het moet, maar als ware hij een licht van verre mét mensen gaat leven, in de kwetsbaarheid van het tekort…

Als wij nu, zoveel eeuwen later, zoals elk jaar met Kerstmis, nog steeds deze verhalen aan elkaar vertellen, van die ene mensenzoon van alzo hoge…

Dan is er echt hoop, voor iedereen.

Een zoon komt,

precies daar waar hemel en aarde elkaar kruisen

en hij gáát met dat kruis, de wereld door.

Een zoon slaat de hand aan de ploeg

en lééft als het beloofde licht, de wereld door.

God is mét ons.

Jack Steeghs