Ruim 4 ½ jaar geleden overleed ons pap, ruim 1 jaar geleden ons mam. De generatie die mij is voorgegaan is uit de tijd gevallen. ‘Nu mag ik het van hen geleerde waar gaan maken’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (43).

De jaren die me het meest hebben gevoed zijn niet de voor de hand liggende jaren in maatschap, niet de contractjaren op weg naar bedrijfsovername. De meest voedende jaren liggen daar ruim voor… Als ik stil word en mijn ogen sluit, dan zie ik mezelf als kind van een jaar of zeven in de wintermaanden knolgroen oogsten en op de platte wagen leggen. Het is koud buiten. Ik voel het nu weer aan mijn tintelende handen. De kou doet pijn. Als ik met de fiets van school thuiskom zie ik mijn ouders bezig. Mam ziet me al van verre in de bocht bij Jan en Antje aankomen en gaat meteen naar binnen, iets warms klaarmaken. Haar laat ik vol trots een op het schoolplein geruilde munt met de beeltenis van Johan Cruijff zien. Een verzamelactie destijds. Daarna neemt zij me mee naar buiten en hoor ik het kenmerkende geluid van de luchtgekoelde tweecilinder Deutz, ik ruik de uitlaatgassen. Aan het werk draagt mam een blauwe stofjas en geruite hoofddoek, pap draagt een blauwe overall en laat zich vooral kennen door zijn drukke temperament. Op gezette tijden, als we weer een gedeelte hebben geoogst, verzet hij de wagen. Als de platte wagen helemaal vol is rijdt hij deze naar de koestal, vlakbij in de boerderij. Een handvol koeien wacht op de verse oogst. Als ik nu terugkijk op het educatieve proces van werk oppakken en verantwoordelijkheid dragen, dan is de kiem daarvoor gelegd in de jaren dat ik lezen en schrijven leerde. Best jong, bedenk ik nu. Werken en verantwoordelijkheid dragen spreken niet vanzelf, dat is ooit voorgedaan of aangeleerd. Daartoe word je gebracht. Jong geleerd…

(Foto: veld knolgroen op terrein Boerenbondsmuseum Gemert)

Jack Steeghs