De Eemlandhoeve in Bunschoten-Spakenburg is al jaren een bekende plek voor velen die iets hebben met het aandachtsveld landbouw en kerken. Onlangs was ik er weer eens en de aanleiding was er dan ook naar: het nieuwe natuurobservatorium…

Een foundationmeeting voor het nieuwe natuurobservatorium op het stilte-eiland van de Eemlandhoeve… Een hele mond vol. In gewone taal: ik werd meegenomen in de droom die boer Jan Huijgen al jaren in zijn hart koestert. Hij bouwde een kapel op zijn erf. Van biobased blokken hennep nog wel. Een Godshuis op boerengrond waar mensen samen kunnen komen. Om stil te worden en te voelen wat wij allemaal ten diepste zijn: van aarde. Deze zondagmiddag gebeurde dat letterlijk. Zoals God bij het brandende braambos schaapherder Mozes roept werden geïnteresseerden geroepen. En eenmaal op de plaats van bestemming werd gevraagd om schoenen en sokken uit te doen en pas daarna de kapel te betreden. En ja, net als in het roepingsverhaal van Mozes liepen ook op deze plek eens schapen.

Wij mensen kunnen niet leven zonder ergens bij te horen. Zeker in onze tijd vol dagelijkse vluchtigheden en korte spanningsboogjes mist vaak een ondergrond. Wij zijn God niet, ook al hebben we allemaal een vlammetje levenskracht meegekregen. Weten waartoe we geroepen zijn gebeurt als we onszelf af en toe bewust worden voor dat wat groter is dan het persoonlijke wij ooit kan zijn. Dan past een plaats waarvoor we eerbied koesteren. En die noemen we heilig.

Vanuit het tijdsbeeld waarin wij leven haalde gastspreker Abrahamse (CHE Ede) als voorbeeld de selfie aan. Op vakantie en andere bijzondere plekken zetten velen zich tegenwoordig op de foto via hun smartphone. Met de selfie staat de geportretteerde in het centrum en wordt de bestemming daarvan afgeleid. De omgeving wordt decor en de mens zet zichzelf in het centrum van aandacht. Alsof mensen boven tijd en plaats kunnen leven… Deze middag zat daarom vol stiltes, ontmoeting, gesprek, gitaarmuziek en rituelen die verworvenheden uit de joodschristelijke traditie een eigentijdse plek geven. Met Jan en alle andere direct betrokkenen hoop ik daarom dat deze plek mag uitgroeien tot een heilige plek voor velen, al is het maar voor even. Als een spiegel die aanzet om je leven te overdenken.

Aan het eind van de middag werd gevraagd om een elfje te schrijven over wat deze dag heeft gebracht. Bij deze wat ik heb opgeschreven…

ontroerd

op weg

ik en wij

zullen we dan maar

thuiskomen

(Bij de foto: staand op heilige grond)

Jack Steeghs