Bijna 5 ½ jaar geleden overleed ons pap, bijna 2 jaar geleden ons mam. De generatie die mij is voorgegaan is uit de tijd gevallen. ‘Nu mag ik het van hen geleerde waar gaan maken’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (54).

Een stichtelijk woord op weg naar Kerstmis dat goed past bij de aanstaande vredevolle en verlichtende boodschap. Pap en mam konden het onderstaande niet over hun lippen krijgen maar ik weet bijna zeker dat dit soort gedachten geheel in lijn met hen verder zullen leven…

Op handen en voeten hebben boeren en tuinders hun toekomst verworven en is er inkomen vergaard, zijn wij allemaal dichtbij onze oorsprong en bestemming gebleven en bleef het leven evenveel waard. Tijden veranderden… en dat is maar goed ook. Maar waar is vandaag de dag de verbinding gebleven met dat wat ons bij de les houdt, verbinding met dat wat het geloof in die ene God vanaf de aartsvaderen belooft? Pap geloofde nooit in het al te gemakkelijk afschrijven van de op het boerenerf beschikbare handen en voeten, hij geloofde niet in al teveel automatisering. Zelfs niet met een eventueel gegarandeerde verdubbeling van het bedrijfsresultaat in het zicht…

‘We maken ons teveel afhankelijk van anderen. Als er een storing komt kun je die niet meer zelf oplossen en moet je afwachten totdat je met je gewone werk verder kunt. Daar ben ik geen boer voor geworden. Boer-zijn is voor mij vooral zelfvoorzienend zijn en misschien net iets extra… voor je oude dag. Boer-zijn is voor mij een overzichtelijk bedrijf, dagbesteding en gezelligheid op zijn tijd. Boer-zijn is voor mij verantwoordelijkheid dragen en voorleven maar niet ten koste van onze leefomgeving. Boer-zijn is voor mij vooral “leven en laten leven” want het leven is te kort om voortdurend met elkaar te kibbelen over zienswijzen en bedrijfsbelangen’.

(Bij de foto: met Kerstmis zien de boeren uit het jaar 0 als eerste de pasgeborene)

Jack Steeghs