Loslaten is een levensles waar ieder mens mee te maken krijgt. Het is een grote kunst om los te laten, al dat wat jou afhoudt van voluit leven. Loslaten wordt tot een uiterste spanning opgevoerd als het gaat om het loslaten van een geliefde manier van leven of van een dierbare… En toch is dat het leven: loslaten om verder te kunnen omdat het aardse leven in ieder mens persoonlijk alleen tijdelijk vervulling kan krijgen. Het is aan de liefde om het tijdelijke met het eeuwige te verbinden (gelovigen vullen aan: en dat is Gods werk). Soms hoef je niet echt los te laten en mag je laten gebeuren. Dan speelt er een transformatie van bestaand naar nieuw, zoals de rups die een vlinder wordt. Een zomerserie van zes blogberichten waarom ik (in mijn hart) boer gebleven ben. Uit dankbaarheid voor een mentaliteit die ik niet los hoef te laten en overal toe kan passen. Vandaag het vierde deel.

Kinderen komen onherroepelijk in aanraking met de toekomstverwachtingen van de ouders. Voor een enig kind geldt: opgroeien in een volwassenwereld. Als de context van opgroeien plaats vindt in een gezinsbedrijf komt daar een dimensie bij: relatief jong verantwoordelijkheid dragen, waarbij de stem van het bedrijf doorklinkt. In dit spoor ben ik in 1995 varkenshouder geworden en hoopvol gestart als agrarisch ondernemer. En toch… voorvoelde ik al langer dat de omstandigheden waaronder ik mijn toekomst eigen mocht maken minder eigen zou worden dan verwacht. De verzakelijking van de agrarische sector heb ik tot op zekere hoogte als goed en waardevol omarmd. Maar het verder doorzetten van grootschalig denken, handelen en voelen schuurde in mijn ziel. Waarom krijg ik geen echte stem in deze competitie rondom de hoogste rendementen en cijfers? Dooddoeners als ‘zoals is het nu eenmaal’ waren voor mij een stimulans om verder te lezen, luisteren, spreken en onderzoeken wat wél zou kunnen… Zo ben ik uiteindelijk, in betrokkenheid op allen die me dierbaar zijn, op een spoor gekomen waarin ik verder kon. Leren herbronnen. Inzien dat elke tijd zo zijn uitdagingen kent. Uitdagingen kiezen die ik waar kan maken. Clichébeelden loslaten. Collega’s het allerbeste gunnen. Loslaten als levenskunst. En het allermooiste: lang niet alles waarvan ik dacht dat ik het los moest laten heb ik los hoeven laten. Die boer die ik (in mijn hart) gebleven ben mag er helemaal zijn.  

(Foto: zeldzaam moment, in nette kleren met mijn vader op het erf)

Jack Steeghs