Loslaten is een levensles waar ieder mens mee te maken krijgt. Het is een grote kunst om los te laten, al dat wat jou afhoudt van voluit leven. Loslaten wordt tot een uiterste spanning opgevoerd als het gaat om het loslaten van een geliefde manier van leven of van een dierbare… En toch is dat het leven: loslaten om verder te kunnen omdat het aardse leven in ieder mens persoonlijk alleen tijdelijk vervulling kan krijgen. Het is aan de liefde om het tijdelijke met het eeuwige te verbinden (gelovigen vullen aan: en dat is Gods werk). Soms hoef je niet echt los te laten en mag je laten gebeuren. Dan speelt er een transformatie van bestaand naar nieuw, zoals de rups die een vlinder wordt. Een zomerserie van zes blogberichten waarom ik (in mijn hart) boer gebleven ben. Uit dankbaarheid voor een mentaliteit die ik niet los hoef te laten en overal toe kan passen. Vandaag het vijfde deel.

Na al die jaren vind ik mijn werk nog steeds ingewikkeld; ik heb de waarheid bepaald niet in pacht. Ik heb geleerd dat alles wat me dierbaar is ontstaat vanuit betrokkenheid van mens tot mens. Nieuwsgierigheid kan via mooie berichten op sociale media ontstaan. Als de interesse gewekt is en er groei mag komen, is het de relatie tot de ander die ertoe doet. Want pas in de onderlinge betrekking wordt het leven doorgegeven in een betekenis die blijft hangen. Over en weer. Wijsheid kan uit boeken komen maar wordt pas hanteerbaar als ze gemeenschappelijk wordt. In betrokkenheid ontstaan relaties, is er vriendschap, kan liefde stromen.

In de pastorale beroepsuitoefening is het ingewikkeld dat ‘vriendschap’ gehanteerd moet worden. De pastor die dat niet doet verliest zich al snel in uitersten: in zichzelf… of in heel veel mensen. Gevolg: weinig meer voor anderen kunnen betekenen. Vriendschap is geen trucje of methode en vraagt om een zekere beheersbaarheid die je moet inoefenen. Daarom ben ik schatplichtig aan de presentietheorie zoals die via Andries Baart bekend is geworden. De levenskunst die ik hier op het oog hebt noemt hij ‘zijn, als een vriend’. Je bént geen vriend maar stelt je als zodanig op, om die ander zo goed mogelijk die ander te kunnen laten zijn. En wel zo dat die ander zich gehoord, verstaan en in een gemeenschap opgenomen voelt. Want geen mens gedijt in isolatie. We kunnen niet zonder elkaar.

Ubi caritas et amor
Ubi caritas, Deus ibi est
Ubi caritas et amor
Ubi caritas, Deus ibi est

(Vertaling: Waar vriendschap is en liefde, daar is God)

(Tekst: Jacques Berthier, Taizé)

(Foto: zeldzaam moment, in nette kleren met mijn vader op het erf)

Jack Steeghs