Weerloos, en dan? ‘Vertrouw op de Heer’ zegt deze psalm. En je zult zien.

Psalm 11, 1 – 7
(1) Voor de leider van de muzikanten, op naam van David.
Mijn schuilplaats is bij de HEER.
Waarom spoor je mij dan aan:
‘Vogeltje, vlucht naar de bergen.’
(2) De bozen spannen hun boog, pas op;
zij leggen de pijl op de pees
om een eerlijk mens onverhoeds te treffen.
(3) Tot in zijn fundament wordt alles gesloopt,
en de rechtvaardige staat machteloos.
(4) De HEER is in zijn heilige tempel,
de HEER heeft zijn troon in de hemel.
Zijn ogen zien,
zijn ogen doorzien alle mensenkinderen.
(5) De HEER doorziet een rechtvaardige en een zondaar,
Hij verafschuwt degenen die zweren bij geweld.
(6) Vuur en zwavel giet Hij over die schurken,
Hij onthaalt hen op een verzengende zandstorm.
(7) De HEER is rechtvaardig,
Hij zweert bij rechtvaardige daden,
eerlijke mensen krijgen zijn gelaat te zien.

Nu treffen mij drie dingen in deze psalm: de weerloosheid van de mens (vers 1), machteloosheid als rechtvaardige levenshouding (vers 3) en het zien, doorzien van God (vers 4).
Kan ik met vers 1, 3 en 4 in het achterhoofd het laatste vers verstaan in de zin van dat een ‘meer behoeftige medemens’ juist door ‘meer kwetsbaarheid’ God beter ziet, zoals Hij in al Zijn ongrijpbaarheid werkelijk is? En kan ik hieruit begrijpen dat het in en met ‘behoeftige mensen’ leven louterend werkt voor deelnemende mensen?

Op deze basis is o.a. de spiritualiteit van de Arkgemeenschap gebouwd. Ook aanwezig in ons land. En in dit perspectief mag de naam Henri Nouwen niet ontbreken.

Jack Steeghs