De eerste christenen waren geen christenen zoals wij die nu kennen; zij werden ‘mensen van de weg’ genoemd. In hoeverre bén ik samen met collega’s ‘een mens van de weg’?

Kennelijk straalden de eerste generatie navolgers van Jezus de Christus ‘iets’ in en door heel hun doen en laten uit. Dat iets was niet zomaar iets, want het hield de gemoederen ten tijde van het Romeinse Rijk flink bezig. Nog steeds horen we in geloofsgemeenschappen van de verhalen uit het boek Handelingen van de apostelen. Kennelijk zit er iets in het ontstaan van het eerste ‘handelen’ dat onderscheidend én richtinggevend is. Toen en nu.

In een postmoderne samenleving zoals de onze is werken met levensvragen, om mensen met aandacht en vragen verder op weg te helpen, meer gecompliceerd: ‘ons vak’ is gemoderniseerd. Hoe zit het dan met ‘het vak’ dat ooit zomaar vanuit intermenselijke betrokkenheid begon? Vanuit bevlogenheid, vanuit een vlammetje dat een mens zoals wij, bij medemensen ooit heeft ontstoken?

De beweging Voorbij De Onteigening is niet voor niets ontstaan vanuit de geestelijke gezondheidszorg. Door de nauwere samenwerking met academische disciplines is de professionaliteit van diensten Geestelijke Verzorging in de instellingenzorg vaak verder ontwikkeld dan in de meer kerkelijke instituties.
Het is niet vreemd dat onbehagen over ‘het vak’ daar als eerste gevoeld wordt, als een appél dat er meer aan de hand is dan verminderde interesse in diensten door secularisering en individualisering.
Naar de overtuiging van de beweging zit ‘ons vak’ – in de brede zin van het woord – teveel verscholen in afdelingen van instituties en in individuele professionals. Als gróép doen we te weinig met het breed gedragen gevoelde onbehagen dat ‘ons vak’ verandert. En er is niets mis met instituties. Er is wel iets mis daar waar instituties ‘het vak’ niet de ruimte geven die het toekomt én er is iets mis daar waar wij als beroepsbeoefenaars – in loondienst of als zelfstandige – te weinig mensen van de weg dúrven zijn.

Jack Steeghs