Elk jaar weer is september een drukke diaconale maand in kerken. En de ‘r’ zit weer in de maand. Tijd voor het thema: ziek.

‘Het lachen vergaat je als je ziek wordt. Je hele leven krijgt een dreun, want je kunt zomaar een heleboel niet meer. Je kunt niet meer aan alles meedoen. Zoals je eerst was, zo ben je niet meer. Je krijgt het angstige gevoel dat het terugloopt met je leven. Zeker als je een handicap oploopt, is de pijn in je hart groter dan ik je lijf, want je zult ermee moeten leven, en daar had je toevallig helemaal geen zin in. Wat valt er dan nog te lachen? Je kunt niet meer naar de mensen toe. Mensen moeten naar jóu toekomen en hoe lang houden ze dat vol? Is het dan echt waar dat je als zieke of oudere steeds meer alleen komt te staan? Woorden van een bezorgde buitenstaander. Waarom zouden zieken zielig zijn? Ziek zijn is niet leuk, maar je leven is niet zinloos geworden. Heel veel gehandicapten vinden een baan, doen aan sport. Chronisch zieken vinden een vriend of een vriendin, ouderen beginnen aan een cursus of zoeken elkaar op en doorbreken de eenzaamheid! Het is maar net hoe je kijkt, hoe je je ogen gebruikt. We kúnnen blind worden voor wat er werkelijk speelt, voor wat er echt leeft in mensen.’
(Bron: Solidair Friesland)

(Foto: collectie Rijksmuseum Amsterdam, uitsnede werken van barmhartigheid, meester van Alkmaar, 1504)

Jack Steeghs