Twee weken geleden schreef ik over de laatste voorstelling van de Joseph Wresinski Cultuurstichting. Dit keer zijn belangrijkste uitgangspunten.

Op de site van de cultuurstichting staat een levensloop van de Poolse priester Joseph Wresinski (1917-1988). In deze bijdrage zijn drie belangrijkste uitgangspunten – nog steeds de pijlers waarop de theatermaker van de cultuurstichting zijn goede werken baseert:

1. De armsten observeren, beluisteren en bevragen, is geen opdracht waaraan wij onszelf gemakkelijk overgeven. Het vraagt om een grote bescheidenheid en bereidheid. De bescheidenheid onszelf te zeggen dat de armsten ons iets te leren hebben, en de bereidheid om de gevolgen van het geleerde in praktijk te brengen. Want waar brengt hij ons heen, de allerarmste? Hij die lijkt te rebelleren tegen onze pogingen hem uit zijn armoede te bevrijden? Hij die ons lijkt te vervloeken en ons beschuldigend wijst op onze sociale en religieuze echec? Geven wij er niet de voorkeur aan hem te ‘versplinteren’? Door hem onze wensen op te dringen? Te verplichten te worden zoals wij en daarmee te verdwijnen?
2. Weten wij ons terug te trekken in de stilte in onszelf en in de stilte van de ander, opdat wij hen waarlijk kunnen ontmoeten? Er is geen vrede zonder stilte, geen vrede zonder retraite. Als we behoeftig zijn aan stilte, zijn we behoeftig aan menselijkheid. De waarlijke ontmoeting speelt zich af in de vrede in ons hart, in ons diepste zelf.
3. Het gaat er niet om aan enkele honderdduizenden gezinnen in armoede onze cultuur te distribueren. Het gaat er allereerst om een heel volksdeel toe te staan zelf onderwerp en schepper van cultuur te zijn, mens van cultuur te zijn. Het gaat erom de samenleving als geheel te doen erkennen dat de armsten onder haar leden recht hebben op cultuur, in staat zijn daarvan zelf meester te zijn en hun bijdrage van wezenlijke waarde is voor allen.

Jack Steeghs