In een psalm die handelt over de reikwijdte van geloven door de generaties heen, met het vaderschap van God als overkoepelend beeld, staat een passage waarin mens-zijn kernachtig wordt neergezet: psalm 103.

Psalm 103, 15 – 16

De mens – zijn dagen zijn als het gras, hij is als een bloem die bloeit op het veld en verdwijnt zodra de wind hem verzengt; de plek waar hij stond, kent hem niet meer.

Het is niet de vluchtigheid die mij vandaag treft. Het is de eenvoud, kracht en schoonheid van het breekbare. Het bloeien te midden van anderen zegt ook dat er voeding is en een ondergrond die jou draagt. Wij zijn gekend! Zomaar geschonken. Je hebt er niets voor gedaan. Toch kan het zijn dat het geschenk dat leven heet jou nu beproeft op een manier die je niemand toewenst. Een gift om niet is niet alleen maar voorspraak, leven kan een verzoeking zijn die je niemand toewenst. Daarom is het veld zo belangrijk. Jij bent niet alleen.

Bloeiend in het veld kun je zomaar worden weggeblazen. Als je in de tijd die jou gegeven wordt niet diep genoeg wortelt word je gemakkelijk meegevoerd door een stevige windvlaag of verpieter je uiteindelijk na een lang aanhoudende droogte. In het huidige jaargetijde van de vallende natuur kan de leegte in of naast jou extra pijn doen. Als de dagen korten worden we allemaal meer teruggeworpen op onszelf. Laten we nooit vergeten dat niemand alleen verloren rond hoeft te lopen. We zijn gekend.

(Foto: visual hunt, atlantiquon)

Jack Steeghs