Patronen herhalen zich: de mens is van goede wil maar vervalt in oude fouten, God redt en de mens is verheugd – wil zijn leven beteren, maar dan wederom onrecht en jaloezie. God redt opnieuw en een groeiende groep gelovigen geeft dit aan elkaar door, stelt het op schrift en probeert ernaar te leven. Psalm 106.

Psalm 106, 43 – 48

Hoe dikwijls heeft Hij hen gered, maar zij verzetten zich tegen zijn leiding, steeds dieper zakten zij weg in hun schuld. Maar nauwelijks vernam Hij hun jammerlijk klagen, of Hij kreeg weer oog voor hun nood. Hij dacht terug aan zijn verbond met hen; zo groot is zijn liefde, dat Hij zich ontfermde. Zij vonden genade dankzij Hem bij mensen die hen hadden weggevoerd. Red ons, HEER onze God, breng ons bijeen, bij de vreemden vandaan. Dan zullen wij uw heilige naam prijzen, met fiere stem uw lof verkondigen. De HEER zij gezegend, Israëls God, van eeuwigheid tot eeuwigheid. En heel het volk antwoordt: Amen. Halleluja.

De kloof is groot. Tussen binnenkerkelijke Godgelovigen en onze omringende wereld. Vanuit mijn pastorale rol heb ik me met beide uitersten te verhouden en dat is goed. Met de nodige zelfspot. Dat ik ook maar mens ben. Dat ik niemand hoef te spelen. De meerwaarde is voor mij een zeker realisme. Dat maakbaarheid beperkt houdbaar is, dromen belangrijk en ontmoetingen niet te missen. Omdat de overdracht van levenslessen op het spel staan in een land dat zeker lijkt te weten het alleen af te kunnen. Met medemensen in de rol van onderzoekers, politici, beleidsmakers, economen, journalisten, flexwerkers, psychologen, sociologen, boeren en tuinders, BN’ers, programmamakers, technici, leraren, verzorgenden, ZZP’ers, arbeiders, artsen en juristen (en ik vergeet er vast nog een boel) redden we het niet. Er mist een rol die de tijden overziet en de hoop levend houdt. Een verspiedende rol die niet samenvalt met wetten en een aangehangen cultuur. Omdat we snel vergeten.

Jack Steeghs