Bijna 5 jaar geleden overleed ons pap, bijna 1 ½ jaar geleden ons mam. De generatie die mij is voorgegaan is uit de tijd gevallen. ‘Nu mag ik het van hen geleerde waar gaan maken’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (47).

Verleden

Wat vertrouwd is en goed voelt koesteren we graag, wat niet meer voldoet laten we maar al te graag los… Boeren en tuinders hebben eeuwenlang bij de dag geleefd en waren zelfvoorzienend. Zij waren iedere dag zelf verantwoordelijk, overgeleverd aan het grillige alledaagse… ieder moment kon er wel iets gebeuren dat we vandaag ‘een ramp’ zouden noemen. Bijvoorbeeld die Mond- & Klauwzeer bij de koeien op de dag dat pap en mam in 1962 elkaar het ja-woord gaven en het bedrijf van mijn grootouders overnamen. Waar een ziekte of sterfgeval toesloeg daar was naast de persoonlijk geleden pijn een zekere berusting, want het leven gaat door en waar een mens tekort schiet daar zal de coöperatie, gemeenschap of God erin voorzien. Een grote kracht als je daarin durft te staan.

Heden

Wat vertrouwd is en goed voelt koesteren we graag, wat niet meer voldoet laten we maar al te graag los… Aan de mentaliteit van boeren en tuinders is in de loop der jaren niet zoveel veranderd, aan ons geleefde leven wel. Grote veranderingen met vraagstukken die ver van de boerenpraktijk worden voorgesorteerd hebben tijd nodig en vooral aandacht van mens tot mens. Wie die tijd neemt en aandacht schenkt wordt plaatselijk beloond door betrokken mensen die vol trots bouwen aan hun levenswerk. Ik merk dat in mijn pastorale werk. Daarom snap ik niet waarom er bijna niemand meer pastoraal werk op het platteland lijkt te willen doen. Waarom niet? Ik kan allerlei redenen bedenken waarom potentiële collega’s kiezen voor instellingenpastoraat, onderwijs of onderzoek… Voor mij blijft staan: waar op het platteland conflicten verschijnen of problemen ontstaan daar is naast de persoonlijk geleden pijn een zekere berusting, want het leven gaat door en waar een mens tekort schiet daar zal de kerk, gemeenschap of God erin voorzien. Een grote kracht als je daarin durft te staan.

(Op de foto: de laatste laarzen van mijn vader)

Jack Steeghs