Bijna 6 ½ jaar geleden overleed ons pap, bijna 3 jaar geleden ons mam. De generatie die mij is voorgegaan is uit de tijd gevallen. ‘Nu mag ik het van hen geleerde waar gaan maken’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (67).

Over kerkgang gesproken. Elke zaterdagavond naar de mis in de Willibrorduskerk. Nooit ergens anders. En het liefst met het hele gezin. Dat lukte niet altijd: toen ik klein was bleef mam vaak thuis en in mijn tienerjaren sloeg ik wel eens over. De vanzelfsprekendheid van met het hele gezin naar de kerk is er zeker een aantal jaren geweest maar dat veranderde. De tijdgeest kondigde veranderingen aan. Het vanzelfsprekend gezamenlijke werd losser. Persoonlijker maar ook individueler. In de jaren tachtig zorgde jongerenkoor Musical Voices maandelijks voor een volle dorpskerk maar kon de grote leegloop niet voorkomen. Als ik tegenwoordig in Neerkant kom wordt er omwille van het kleine aantal in een inpandige ruimte gekerkt. Kerkbezoek is de afgelopen generatie wel heel hard achteruit gegaan…

Met dit persoonlijke begin komt het vraagstuk der vraagstukken op: hoe kan de kerk meer relevant worden? Meer aansluiten bij het leven van de mensen van nu of meer aansluiten bij de diverse geloofsbronnen? Aansluiten bij de mensen is nodig om mensen persoonlijk te kunnen bereiken en samenbrengen (geloof begint bij persoonlijk geraakt worden maar kerk bouwt op een gemeenschap van gelovigen). Aansluiten bij geloofsbronnen is nodig om de inhoud van het leven, sterven en verrijzen van Jezus recht te doen.

In het beperkte perspectief van deze blog: Het is nodig om voortdurend de aansluiting met mensen van nu na te streven. En het is nodig om de geloofsinhoud in allerlei werkvormen aantrekkelijk te maken voor mensen van nu. En omdat we in onze tijd van leven in korte tijd zoveel mensen zijn kwijtgeraakt is het goed nadenken over de groepen waarmee we bouwen. Want er is ook een tekort aan pastores. Er zijn er in ons land veel te weinig om te doen wat gedaan moet worden. Daarom kunnen we niet zonder keuzes. Nooit een keuze ‘tegen’, altijd een keuze ‘voor’. Wat ik wel eens hoor: ‘Waarom niet afschaffen die kerken? Wat is het nut ervan? Ik zie vooral veel oorlogen en twisten vanuit geloof. Kerk is iets van vroeger, dat kunnen wij tegenwoordig toch zelf?’ Kort antwoord: geen mens kan zonder de ander. Zelfverwerkelijking is onmogelijk. Kijk naar hoeveel mensen erbij komen kijken om een pasgeborene op eigen benen te kunnen laten staan. En als er dan in jouw omgeving een gemeenschap is die door de eeuwen heen praktisch geoefend is in activiteiten waardoor je voelt er in het leven niet alleen voor te staan, de mooie en moeilijke levensvragen beter aankunt, dan is dat waardenvol. Daar word je meer mens van.

(Bij de foto: de plaatselijke Willibrorduskerk op een lampenkap)

Jack Steeghs