Een blogserie in de zomertijd. Vanuit Job. Ik kom erop vanuit de weg die ik met collega’s ga met Nieuw Kerkzijn Platteland. Een studietraject van ruim twee jaar dat anders loopt dan gedacht. En dat is goed.

Vorige week schreef ik vanuit het Bijbelboek Job over Nieuw Kerkzijn Platteland. Ik bleef vooral stilstaan bij de vraag hoe je God ter sprake brengt in situaties van onschuldig lijden. Ik bleef stilstaan bij het axioma ‘lijden=straf’ en ‘voorspoed=zegen.’ Ik vergeleek het Bijbelse ‘lijden’ met de weg die de studiegroep Nieuw Kerkzijn Platteland gaat. Dit keer blijf ik bij Job, om volgende keer af te ronden met de studiegroep.

De weg van Job
Nadat hem alles door God is afgenomen wordt Job het hele Bijbelboek door geteisterd door hoe hij door zijn verleden heeft geleerd om te reageren op aangedaan onheil: door het systeem waar Job niet meer in past, door predikende dogmatische ‘vrienden.’ Daarna blijkt dat zijn ‘vrienden’ blijven vasthouden aan een God die heerst over de kosmos, terwijl Job het stadium van de wijsheid bereikt. Langzamerhand krijgt Job een persoonlijke relatie met God en vraagt wat hij moet doen.
En dan komen we bij het hoogtepunt van dit Bijbelboek: God spreekt rechtstreeks tot Job. God stelt de mens vragen betreffende de theologie van de onmogelijk te beantwoorden vragen, vanuit de weerloze overmacht van natuurverschijnselen en geschiedenis. Daarom bereikt Job uiteindelijk de taal van de mystiek, van het zwijgen. En daarom krijgt hij in het laatste hoofdstuk alles terug dat God hem had afgenomen: ‘En hij leefde nog honderdveertig jaar; hij zag zijn kinderen en kleinkinderen tot in de vierde generatie. Toen stierf Job oud en hoogbejaard.’ (Job 42, 16)

Nu ik de grens heb leren kennen
Tot waar mijn handen kunnen gaan
Nu ik weet wat mij te doen staat
Gebouwd op wat ik heb gedaan

Ik sta hier in de open vlakte
Weet niet wat nog te geloven
En ik heb niets meer te verliezen
Dus ik geef me beter over

Lied van Job, Stef Bos

(Foto: pixabay)

Wordt vervolgd.

Jack Steeghs