De afgelopen weken schreef ik diverse teksten over het naderende levenseinde van mijn vader. Gisteren namen we in Neerkant afscheid van hem. Van onderstaand gedicht werd de laatste strofe gebruikt voor de rouwkaart en het bidprentje. Hierbij het hele werk.
ons pap, mam en ik, enige zoon
jarenlang op hetzelfde erf
betrokkenheid is ons geheim
slagvaardigheid de krachtpap is van ‘t type koeienboer
en gaat met mam mee in de tijd:
rundvee vertrekt, varkens komen
en verbouwt het huis in de boerderijdat je enige zoon boer wordt
is bij ons vanzelfsprekend
jarenlang samen in maatschap
tot de dag van overname aanbreektloslaten van geboortegrond
dat valt voor jou niet mee, maar je vindt
in je oude ambt, een nieuwe hobby
en je geniet van ons, alle tweetja, en weer moet je loslaten
want je zoon kiest een andere weg
je zegt het niet, je kunt het niet samen
en diep van binnen vloeien de tranenloslaten kent geen einde
op zekere dag trilt je stem van verdriet:
‘mam ligt in het ziekenhuis’
een nieuwe fase: je handelt, je zieten dan ben je zélf aan de beurt
in een realiteit die van jou afwijst:
jij weet als geen ander, diegene die sterft
is diegene die ach-ter-blijftterug van die laatste keer in Helmond
ik vraag je in de auto: en, hoe is het nu?
‘ik heb nergens spijt van
ik zou alles, álles zo weer overdoen’en in de weken die dagen worden, uren
waarin we een onbekende wereld binnengaan
ontdekken we zóveel moois
bijna thuis, soms bijna ‘net als vroeger’ gaanen als de vrede heeft gesproken
en de hemeldeur open gaat
we willen het niet, we hebben er grote moeite mee
maar het is nu echt tijd voor jou, om te gaanhet loslaten van een dierbare
is net zoiets als het toelaten
van wat de ander in ons, ooit
heeft nagelaten, voorgedaan
Jack Steeghs
vroedman 
Mooi geschreven, Jack. Recht uit je hart. Troost gewenst en kracht, veel kracht.
Lieve Jack,
Heel veel sterkte.
De warmte waarmee jij over je vader sprak, vond ik ontroerend.
In jou leeft hij door. Puurheid gaat niet verloren.