Leven we in beangstigende tijden? Misschien. Onzeker zijn ze zeker voor velen. Wat ik dan vooral doe: mijn oog regelmatig richten op alles waar ik blij van word en voeding uit haal. Want veel van de onrust die via social media de wereld in wordt geslingerd is een onrust waar ik direct niet veel mee kan. Een andere onruststoker die op mijn bordje ligt: de groeiende kloof tussen ‘betrokkenen’ en ‘niet-betrokkenen’ in de wereld van kerk en geloof.

Ik word blij van goed doen. Van goed voor mezelf zorgen en af en toe mezelf betrappen op dat ik wel ‘heel hard’ aan het werken ben. Mag het dan minder? Ja. Regelmatig heb ik anderen nodig die mij met mijn tekortkomingen confronteren. Een dergelijk advies neem ik graag in dank aan.

Het doet me goed als ik met aandacht mijn werk kan doen en ook in ons drukke gezin kan doen wat gedaan mag worden. Zelfs als er onverwachts de nodige onrust en overwerk aan dreigt te komen…

Sommige vrijwilligers zeggen wel eens tegen me: ‘Je zult het wel druk hebben, want … of … ligt nu op jouw bordje’. Dan zeg ik vaak: ‘Ja, mijn agenda is gevuld, maar ik kan niet meer doen dan het haalbare. Als er iets bij komt streep ik ook iets door’.

Wonderlijke wereld

De kerk is een wonderlijke wereld, in meerdere opzichten. Gevoed met een weerbarstige mentaliteit, al generaties lang onuitgesproken doorgegeven, dat het gebruikelijke aanbod van vieringen en sacramenten en andere bekende onuitgesproken gewoontes altijd doorgang moeten vinden.

Ik snap dat verlangen – en draag het met liefde mee, ik snap elke worsteling – en draag het met liefde mee, maar ik snap zelden waarom een ‘klaarblijkelijke onmogelijkheid’ genegeerd kan worden. We zijn wonderlijke wezens.

Betrokken en niet-betrokken

Ik vermoed dat het de gesloten cultuur is waarmee kerken en geloofsgemeenschappen worstelen. Net als het teruggedrongen worden door een groeiende groep aan minder betrokkenen, soms zelfs agressief negatief in een anti-houding. Zoals nog niet zo heel lang geleden, toen een beller van de uitvaarttelefoon dat kanaal misbruikte om mij – en in één adem al mijn collega’s – voor ‘pedofielennetwerk’ uit te maken. U begrijpt dat de beste man mij en mijn collega’s helemaal niet kent en niet gehinderd door enige kennis van zaken alleen maar korte metten wil maken met een bepaalde wereld, door de schandpaal maar weer eens midden op het dorpsplein te zetten. Zó, dat is tenminste opgelost!    

Nou nee, echt oplossen van verstoorde onderlinge verstandhoudingen doen wij mensen niet zoveel. Daar zijn we niet zo goed in. En in luisteren naar elkaar ook niet. Daarom begin ik daar meestal mee en neem ik een gegeven situatie serieus, inclusief mijn eigen beperkingen. En als ik een kloof bespeur, dan probeer ik deze te benoemen en voor God te brengen.

We kunnen het er toch gewoon over hebben?

(Bij de foto: de omslag van het boek ‘De tijd kantelt, voor wie erin gelooft’ van Herman Agterhoek)

Jack Steeghs