Een psalm waarin het nodige wordt geklaagd. Vanuit overkomen onrecht, door de sterveling, gericht op de eeuwige. Ik blijf meteen haken bij het eerste vers. Wat is de mens? Psalm 109.

Psalm 109, 1b

God die ik bezing, ach, blijf niet zwijgen.

Zwijgen is vaak goed, om te kunnen luisteren en leren. Om niet te snel tot conclusies te komen. Zwijgen brengt je tot beter horen. Maar zwijgen kan ook verhullen van wat je bezwaart, wat je afhoudt van menswording. Een spontaan gedicht:

Wat is de mens dat hij zo zeker weet

wanneer te spreken, wanneer te zwijgen,

wat onrecht is, wat lot, wat mag worden

gedragen, wat mag leiden tot klagen?

Wat is de mens dat hij zo zeker weet

of hij goed zit, of fout, het rechtste recht

of het kromste hout, alsmaar door te gaan

en iedere afslag overslaan: wat nu?

Wat is de mens dat hij zo zeker weet

om het middelpunt van leven te zijn,

om te kunnen maken en breken tot

op het allerlaatst, of is er misschien…

De mens is zo zeker dat hij wat weet

om te mogen leven naar geweten

en genieten van wat wordt aangereikt,

maar niet het eerste en laatste woord heeft:

een ongelofelijk begin en eind

(Foto: visual hunt, Pelle de Brabander)

Jack Steeghs