Bijna twee weken geleden werd de oogstdankviering in ZLTO afdeling Rijk van Nijmegen gehouden in Buurderij ‘De lage hof’ in Overasselt. Onderstaand een persoonlijke doordenking…

Wat een zegen als je door een viering zoals die van 2 juli meerdere verbindingen kunt leggen. Ik noem er enkele: De opbrengst van de collecte voor Buurderij ‘De lage hof’, die wordt benut om houten speeltoestellen voor de jongere bezoekers te kunnen maken. De verrassing van een ingelaste spreker uit Nijmegen die later dit jaar ‘een ondersteunboek voor en door agrariërs gaat uitbrengen’. De aanwezigheid van een zendgemachtigde uit Hilversum die later dit jaar een programma over het geloof van boeren wil maken. Het geloof van boeren is trouwens geen gemakkelijk thema. Wat bedoelen we daarmee in deze ZLTO-afdeling in het Rijk van Nijmegen? In mijn rol als geestelijk adviseur leg ik graag de verbinding met de geestelijk vader van het coöperatieve leven: Gerlacus van der Elsen. Daarmee komen we meteen bij de sociale leer of sociale traditie van de kerk. Die leer is geen binnenkerkelijke aangelegenheid maar een breed ontwikkelde visie voor elke gezonde samenleving. In de nazit van de viering spraken we in een groepje verder door. Aan de hand van het thema van de viering merkte een van ons op: ‘Goedheid, liefde, vriendschap… daar gaat iets aan vooraf en dat is het gevoel. Als je niet bij je gevoel kunt, je niet open kunt stellen voor de ander, dan ontstaat er geen verbondenheid’. Is dat niet meteen een van de grote mankementen in onze tijd? Dat ‘gevoel’ al snel privé wordt verklaard, een non-factor in een eenzijdig door de economie gedicteerde wereld, want een factor die je eerst rationeel onder controle hoort te krijgen. Daarmee wordt ‘gevoel’ een factor die geen bouwsteen voor gezamenlijkheid kan zijn. Gevolg: een ieder een eigen geluid op de eigen wijze. Ieder een eigen wijze van spreekrecht maar niemand die een ander nog echt kan bereiken. Voor een goed gesprek. In dialoog of om met een groep consensus te kunnen bereiken. Consensus… dat is het gezamenlijk hoogst haalbare, vaak toegepast in een ethisch vraagstuk waarin meerdere deelnemers zijn vertegenwoordigd. Consensus betekent dat door de begeleider aan deelnemers wordt gevraagd om het standpunt van de ander/anderen mee te dragen en de bereidheid om het eigen standpunt los te laten. En wel omwille van het goede leven en de waardigheid van alle leven. Het verantwoord aan toekomstige generaties doorgeven van die ene aarde is zo’n thema. Verwar consensus niet met ‘de meeste stemmen gelden’. Consensus bereiken betekent: de gezamenlijkheid bepalend maken en het individuele daaraan ondergeschikt. Waarom? Omdat we mensen zijn. Uiteindelijk zijn wij individueel namelijk nogal beperkt en gemankeerd, kortzichtig ook. Consensus vraagt het nodige aan invoelingsvermogen, om kwesties persoonlijk tot op je bestaansniveau door te laten dringen en te balanceren op gezamenlijke haalbaarheid. Dat in onze huidige leefpraktijk brengen vergt durf, oefening en veel tijd die je met elkaar neemt. Maar als het lukt kom je aan elkaar toe en stroomt de goedheid en liefde. Dan kun je volop geven en ontvangen. Daar is God.

Jack Steeghs