Identiteit is altijd een complex begrip geweest. Identiteit is veel breder en dieper dan een bepaald gender, politieke voorkeur of geloofsstroming als stempel op jou kan drukken… Identiteit is niet iets statisch en dagelijks in wording. En het mooie is dat jouw geleefde bronnen doorklinken. Op een bepaalde manier hoeft daarom niemand uit de tijd te geraken. In een korte blogserie naar Kerstmis toe schrijf ik erover als een soort van advies aan ons allen: omarm jouw realiteit. Omdat dat wat we doen in het heden mag gebeuren. Wat mezelf betreft: omdat ik door mijn agrarische achtergrond en pastorale werk voortdurend in aanraking kom met de mens en zijn wording.  

Een levensvoorkeur groeit vanuit ervaring

Als ik vanuit mijn eerste stapjes buiten ons boerenerf een herinnering aanhaal… Dan zie ik mezelf heel verlegen in ‘het engelenhöfke’ verblijven (de toenmalige kleuterschool in Neerkant). Natuurlijk, zie ik velen denken… Het vergroten van de wereld van een kleuter kost tijd. Logisch dat je moest wennen. Maar bij mij was het meer dan dat. Eerst de kat uit de boom kijken, in me opnemen waar ik terecht ben gekomen en daarop reflecteren. Zie hier, de eerste onderzoekende schetsen van wát ik in mijn latere leven zou gaan doen en hóé ik bij voorkeur tewerk ga. Opgroeien vraagt altijd inzet, moed en begeleiding. De wereld verkennen gaat niet zonder af en toe vallen en opstaan; voorkeuren ontdekken en vasthouden, net als dat wat je niet aanstaat afwijzen. En soms ontstaan in dat educatieve proces van opgroeien overtuigingen die groter zijn dan een nieuwe ontdekking. Vele voorkeuren zijn tijdelijk, maar sommige daarvan worden je zo vertrouwd en eigen dat ze jou als persoon gaan kenmerken, authentiek maken. Zo is het mijn tweede natuur geworden om nooit zomaar achter een bepaalde publieke autoriteit aan te lopen. Altijd eerst zelfonderzoek en bij voorkeur intuïtief.

Identiteitsvormend voor mij is vooral de ontdekking geweest dat ik een grensganger ben (zie ook: grensganger, als een boom…). Deze ontdekking gebeurde in stapjes en geleidelijk aan. In de schoolgaande jaren, als boer, echtgenoot, vader, theologiestudent, in privé- en werksituaties. Als we een organisatie of verband van mensen voorstellen als een cirkel dan is van daaruit mijn belangrijkste inzicht: de randen worden vaak geminacht maar horen volwaardig bij het centrum. Of vanuit het beeld van een brug en de beide oevers: oog houden voor beide zijdes van de oever als een soort van levensruimte. Voor mij en allen die me lief zijn.

(Bij de foto: Maria omarmt haar realiteit: de pasgeboren Jezus in de geboortegrot – Orientalis, Heilig Land Stichting)

Jack Steeghs