Het is gemakkelijk gezegd. Als boerburger-beweging Snoertseplak verkondigen dat ‘we’ een goed antwoord hebben op het doodlopende spoor van de grootschalige Nederlandse land- en tuinbouw. Uniek aan Snoertseplak is dat het in Zuidoost-Brabant gewoon gaat gebeuren.
Pionieren in de Peel is niet nieuw en doet zeker de huidige generatie ouderen in Zuidoost-Nederland teruggaan naar hun eigen jeugd; tot in de jaren vijftig van de twintigste eeuw waren er turfstekers. Nu zijn 12ha ontgonnen akkerland in Liessel het podium voor het burgerboer-initiatief ‘Snoertseplak‘.
Tegenover diegenen die menen dat social media alleen maar nutteloze gesprekjes oplevert kan ik zeggen dat ik door dit medium in gesprek ben geraakt in mijn geboorteomgeving. Met het burgerboer-initiatief ‘Snoertseplak’. Vrij vertaald: ‘stuk grond aan de Snoertsebaan’…
Niet het milieu, niet (het eventueel gebrek aan) dierwelzijn, niet het gesprek met ‘de samenleving’ maar iets anders is het belangrijkste probleem van de agrarische sector… Namelijk de positie van de mens in de organisatie.
Ruim drie maanden geleden verscheen bij uitgever Boekscout ‘het persoonlijke verhaal’ van Jan en Riky Schut: twee betrokken plattelanders die hun boerenleven én onze maatschappij vanaf de Tweede Wereldoorlog tot en met vandaag beschrijven, waarbij de boerin de pen hanteert. In een serie blogberichten herneem ik dit boek. Vanwege de relevantie voor de weg die ik ga, in de tijd waarin we nu leven.
vroedman 