Zenmonnik Paul Loomans schreef vorig jaar het boek: ‘Ik heb de tijd – een handleiding in tijdsurfen’. Een boek voor iedereen die beter en in een meer natuurlijke balans met het fenomeen tijd om wil leren gaan. Wie wil dat niet?

Het boek staat bol van wijsheden die met het leven zelf gegeven worden. Mensen met enige levenservaring herkennen het ogenblikkelijk.

Twee basisprincipes die in elk hedendaags mensenleven een meer bewuste plek verdienen:
(1) De basis van al wat we doen is (t)rust
(2) Emoties vragen erom gevoeld te worden

Als je deze twee principes negeert of wegdrukt wordt eens ooit de rekening gepresenteerd. Via stress of erger: burnout. Daarom is het boek een warm pleidooi om agenda’s, schema’s en andere sturende papers een minder centrale plek in ons leven en werken te geven. Ze hebben een functie maar zorgen in het dagelijkse leven en werken voor veel onrust en inproductiviteit. Onnodig en zonde.

Volgens Paul Loomans is het de grote levenskunst om te durven vertrouwen op je intuïtieve vermogens en van daaruit de werkweek in te gaan. Niet een beetje achterdochtig vertrouwen maar echt vertrouwen; zoals een surfer op de golven navigeert. Als je dat beheerst zul je versteld staan van wat een rust en arbeidsproductiviteit dat geeft.

Methode
Om deze levenskunst (beter) te leren beheersen is bewust leven en oefening nodig. Zenmeditatie helpt maar is niet noodzakelijk. Voldoende pauzes nemen en de afleiding die bij jou past werkt ook. Om de geïnteresseerde te helpen beschrijft het boek een methode: tijdsurfen in zeven stappen
Waar het in die zeven stappen om draait is het visualiseren van werkzaamheden en taken die je te doen hebt. Daar hoort bij: het visualiseren van al datgene wat je dwars zit, wat je van (beter) werken of leven afhoudt en al datgene waar je een hekel aan hebt. Paul zou zeggen: ga er een relatie mee aan.
Ik pas de methode toe en kan alleen maar beamen dat het werkt. Versterkt door de vele levensnabije voorbeelden van de auteur.

Voor mij een mooie vondst: er bestaat geen deadline
Waar we onmiddellijk mee op mogen houden is de deadline – de ‘dodenlijn’ zet je op het verkeerde been. Want uiteindelijk gaat het in het leven om het kunnen leggen en onderhouden van relaties. Dat bepaalt dood of leven. Niet een getrokken streep.

Jack Steeghs