Het is deze week twintig jaar geleden dat ik op een grijze doordeweekse dag besloot om misschien wel te gaan stoppen met mijn boerenbedrijf.

Een serieuze overweging
Een goed besluit valt niet pats boem! Daar gaat een traject aan vooraf. Een fase van losdenken en vastdenken. Een fase van twijfel, van gesprekken met buitenstaanders, van even helemaal niets en gewoon doen wat gedaan moet worden. En uiteindelijk is daar dan het uur U. Geen weg die doodloopt, maar wel een pad dat kennelijk zo aanlokkelijk is dat je het opgaat. Nog niet wetende wat dat pad gaat betekenen. Zo ging het bij mij. En ik was met mijn 32 jaar nog jong en bruiste van de ambitie. Maar ik voelde al langer dat mijn ambitie alles behalve gelijk opging met wat ik aantrof in de toenmalige varkenshouderij, in combinatie met de mogelijkheden die ‘ons erf’ bood. Het moest anders. Hoe? Dat wist ik zelf nog niet zo goed. Maar er ontstond beweging.

En dan?
De eerste stap naar buiten was een telefoontje naar de toenmalige sociaal economische voorlichtingsdienst. Of ik een afspraak kon maken met een medewerker om mijn overweging te toetsen. De vraag kwam binnen als ‘ongewoon’. Dat herinner ik me nog goed. Maar ook voor mij voelde het zwaar om de vraag te durven stellen.
En ook het gesprek aan de keukentafel, enkele weken later, was ongewoon. Ik voelde meteen dat mijn vraag zelden werd gesteld aan de toenmalige landbouwbelangenbehartiging. Maar de vertegenwoordiger voor sociale vraagstukken in boerengezinnen deed zijn werk goed. En luisterde. En schreef. Een week later viel er een rapportje in de brievenbus. En een nota. Toen nieuw. Want belangenbehartiging was altijd inbegrepen in de contributie. Toch vond ik het niet erg om te betalen. Het gaf het gesprek en mijn latere besluit meer gewicht.

Daarna…
Daarna heb ik een goede vriend op afstand gesproken. Iemand die ik vertrouw maar ook iemand die mij tegenspreekt als dat nodig is. Dát gesprek gaf voor mij de doorslag, uiteindelijk. Dat het zwaarste gesprek in mijn leven nog zou volgen is een verhaal voor volgende week: het gesprek met mijn ouders. Voordat ik dat gesprek zou voeren lag mijn besluit al vast. En mijn vrouw gaf me de ruimte die ik nodig had.

Zo ging ik een pad op van onzekerheid. Maar ook een pad met nieuwe kansen. Nog niet wetende of ik het bedrijf zou kunnen verkopen. Want inmiddels heerste er in ons dorp varkenspest en lag de hele varkenshouderij in Zuidoost Brabant op slot. Wat elke dag nieuwe onvoorziene zorgen met zich meebracht.
Optimistisch als ik ben ging ik meerdere opleidingen verkennen. In de richting van maatschappelijk werk, sociaal pedagogische hulpverlening, theologie. Het hele voorjaar van 1997 werkte ik naar één doel toe: ik ga na de zomer opnieuw studeren!

Jack Steeghs