35 jaar geleden. Thuis op het boerenerf. Aan de slag om mest uit te rijden. Lang geleden en ook weer niet. Het zou zomaar vandaag kunnen zijn.

Toen
Daar sta ik dan
te wachten,
te midden van de oorverdovende herrie
die de vacuümpomp veroorzaakt.
Wachten totdat de tank eindelijk gevuld is
met drijfmest van varkens,
klaar om verspreid te worden over de akker.
En ondertussen probeert mijn vader een gesprekje met me te voeren,
of is het meer het erbij zijn
omdat hij zo begaan is met de boerderij?

In die tijd was drijfmest gewoon een meststof.
Wel dreigde er een teveel van het goede.
Lichte gronden houden mest moeilijk vast,
zo leerde ik al op de landbouwschool.
Wat niet vastgehouden wordt dreigt in het drinkwater te komen.
En omdat dát niet kan kost het technici steeds meer moeite
om drinkwater schoon te houden…

Als toen al bekend was dat groei niet onbeperkt door kan gaan,
waarom zitten we dan nu met een ‘mestdiscussie’?

Omdat weten en handelen niet zo gemakkelijk op een lijn liggen.
Weten is denkwerk met het hoofd, handelen is handwerk van binnen uit.
En dat ‘van binnen uit’ voelt bij wetenschappers, beleidsmakers heel anders dan bij boeren.
Ergens in het moderniseringsproces zijn verbindingen verbroken
waardoor niemand meer het overzicht heeft
en niemand de gevolgen voor elke betrokkene ziet
en niemand er minder van wil worden
en iedereen met geld en belangen schermt,
God geen kans krijgt
en iedereen zich groot houdt,
want zó dom kunnen we met elkaar toch niet zijn?
Daar staan we dan.
Nu

Jack Steeghs