Ik mis het arbeidspastoraat als professionele werksoort. Vooral omdat juist deze werksoort op de grens van kerk en samenleving scherp was in het stem geven aan de mens in de organisatie. Een praktijkvoorbeeld over het leren omgaan met zelfdoding op het platteland.

Een arbeidspastor vertelde me ooit een verhaal dat gewoon vandaag zou kunnen gebeuren. Over hoe het verslag van zijn stage op een boerenbedrijf op een verrassende manier werd opgepakt…

Via een religieuze die al heel lang actief is in het arbeidspastoraat hier, belandde dit verslag in een groep van zeven boeren in de buurt van Deurne.
Deze agrariërs waren sterk aangeslagen door een reeks van zelfdodingen onder varkensboeren in hun omgeving. Het lot van deze collega’s riep allerlei (religieus-ethische) vragen op. Dat bracht hen bij elkaar en met elkaar in gesprek. Dit – toevallig aangereikte – verslag bleek een leidraad om hun gesprekken wat structuur te geven. Het bracht hen er tenslotte toe om beroep te doen op een plaatselijke pastor.
Via dit verslag ontdekten ze namelijk dat ‘de kerk’ de boeren niet vergeet. Hun bleek dat er nabije en solidaire pastores zijn. Deze – mij later vertelde – ervaring heeft me zeer getroffen.

Wat kunnen we doen om een dergelijk toeval een handje te helpen?

(Foto: visual hunt, jinterwas)

Jack Steeghs