Bijna twee weken geleden stond de lezing van de Emmaüsgangers centraal. Een van de meest funderende lezingen in de christelijke kerken. En dat is niet voor niets…

Pasen, Hemelvaart en Pinksteren horen bijeen, en zijn vanwege de liturgische kalender uit elkaar gehaald – om de volle rijkdom van het Paasfeest tot wasdom te kunnen brengen. Jezus moest lijden en sterven om te kunnen verrijzen. Zoals het geschreven staat. En pas ná de verrijzenis op Paasmorgen, kan er een beweging ontstaan van mensen die de leerlingen – die op weg waren naar Emmaüs – nazeggen:

‘brandde ons hart niet in ons,
zoals Hij onderweg met ons
sprak en de Schriften ontsloot?’

De beweging die vanuit Paasmorgen is ontstaan heet christendom, is al meer dan tweeduizend jaar oud en weet – zeker wereldwijd – nog steeds mensen tot zich geroepen. In ons land is dat een ander verhaal. Zeker voor nu en voor de huidige generaties. En daarna? Over pakweg een eeuw? God weet! Kerk en geloof hebben de tijd, beklijven niet in haast en onvrede. Wij mogen een tijdje meetrekken met een grote beweging die zich bewezen heeft. En wij kunnen dat gewoon hier dichtbij huis doen. Op de manier die goed voelt, op de manier die past bij ieders persoonlijke levenssituatie en mogelijkheden. De Geest kan pas stromen als het hart wordt geraakt.
De kerk zit wat dát betreft dicht op het leven, zoals het is. De kerk is het instituut met zijn regels, de kerk is het gebouw waarin de gemeenschappen vieren, maar de kerk heeft óók de betekenis van een verzamelde groep mensen.

En kerk is nét zo kerk voor hen die incidenteel komen, om wat voor reden dan ook… Omdat het ‘grondpersoneel’ van God niet altijd beklijft, omdat het leven zo vol en druk is, omdat, omdat, omdat…

Al is het maar één keer dat iemand een keer betrokken is en geraakt wordt. Ik weet uit ervaring dat dát genoeg kan zijn om voortaan anders in het leven te gaan staan in vergelijking met daarvoor.
We noemen dat geraakt zijn ook wel ‘bekering’. Een vies woord voor sommigen, maar in de kern is ‘bekering’ jezelf opnieuw afstemmen op wie je ten diepste bent. In de kern is ‘bekering’: dúrven voelen dat je hart brandt van verlangen naar…

Het is nodig om een kompas te hebben. Het is nodig te beseffen in het leven niet zomaar verloren rond te hoeven lopen. Ik weet, er zijn meer manieren. Je hebt de kerk niet per se nodig om een goed mens te zijn. Maar toch. Voor mij is het een beproefd recept dat werkt. En het is er al, we hoeven niets te bedenken, alleen maar mee te doen, mee te gaan. In de Geest van Hem die zich bekend heeft gemaakt als de Levende.

Ontmoeten,
steeds opnieuw op weg gaan
en onderweg jezelf én de ander ontdekken.

Net als toen onderweg naar Emmaüs,
toen de wereld in vuur en vlam werd gezet
en harten konden gaan branden van verlangen.

(Bron: Lucas 24, Handelingen 2)

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs