Dankpsalm 73 kent de klassieke opbouw van de wijsheidspsalm: concrete uitingen vanuit je persoonlijk geleefde leven – uitspraken over je tegenstanders of ongemak – voor God brengen.

Psalm 73, 21 – 22
Zolang ik verbitterd was,
gekwetst van binnen,
dom en dwaas,
was ik bij u als een redeloos dier.

Ik blijf haken bij dit gedeelte omdat ik het zo herkenbaar vind voor veel situaties van leven. Achteraf weten we het meestal wel. Naar God verlangen is vaak een stap te ver, of een spade te diep, voor hen die niet goed in hun vel zitten.

Want ‘God’ is geen oplossing voor een hart vol van angst, boosheid, jaloezie of wraak. Naar redding verlangen uit een onwelgevallige situatie vraagt allereerst om inkeer, om erkenning van de situatie. Niet weglopen voor de pijn of het ongemak maar het juist toelaten. Want in de erkenning – op jouw grond van leven – daar vind je nieuwe vastigheid om hogerop te kunnen komen.
En pas dan kun je open en eerlijk God betrekken. Bijvoorbeeld omdat je gaat zien dat hele generaties net zo hun individuele leven verbinden met de heilshistorie van die God en dat volk – die God die bekend staat als begaan met juist hen die verdrukt en belast worden, zwaarder dan een mens dragen kan.

Pas vanuit het beamen van het ongemak ontstaat heil en genezing. Voor de meeste mensen altijd een ongemakkelijke waarheid.

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs