In agrarisch Nederland, groot geworden vanuit vele zelfvoorzienende gezinsbedrijven, is de afgelopen decennia het eigenaarschap een groot probleem geworden.
Juridisch kan een boer volledig zelfstandig zijn, zo worden gezien en aangesproken, maar in het dagelijkse spel van economisch handelen is het nog maar de vraag wie het op een gangbaar boerenerf voor het zeggen heeft. Dat hoeft geen probleem te zijn…
Ik verbaas me ontzettend dat anno 2020 vanuit een coöperatief gedachtegoed nog steeds de schijn wordt opgehouden van volledige zelfstandigheid daar waar dat niet meer past. Sommige landbouwsectoren en/of bedrijven kunnen niet zonder steun of mede draagkracht van grote organisaties. Dat is geen tekortkoming. Fijn dat er steun is waar dat nodig is.
Het is bekend dat vele boeren bereid zijn om voor een bescheiden bedrag het dagelijkse werk en de daarmee gepaard gaande zorgen te dragen. Hulde. Waar het schuurt is daar waar de agro-industrie handig gebruik maakt van deze bereidheid tot ‘goedkope arbeid’. Big agro is geen coöperatie meer in de vertrouwde stijl van voor 1950. Het gaat allang niet meer om steun aan hen die het op eigen kracht niet redden, het gaat nu om de groei van het agrarische BNP. Export is een groot goed, maar heiligt het doel alle middelen? Vinden we het normaal dat kapitaal de plek van arbeid, dier en gewas volledig heeft ingenomen?
Nogmaals hulde aan gangbare boeren die er het beste van maken en niet altijd een directe keuze hebben. Maar het kan er bij mij niet in dat het gesprek hierover in de plaatselijke afdeling van de landbouworganisatie niet op een gewone manier gevoerd kan worden.
Het kan anders: spreek kerken aan
Tijden veranderen, laten we daarom met elkaar – zonder oordelen – in gesprek gaan over dat belangrijke eigenaarschap. Wat is het? Waar schuurt het op het boerenerf? En hoe kunnen we dat wat er op het erf schuurt met elkaar meer recht doen? Wat is daarvoor nodig? En welke organisaties hebben daarbij een rol?
Wat mij betreft worden dan niet alleen de gangbare organisaties gevraagd maar juist andere: bijvoorbeeld kerken. Spreek ze aan, want juist zij zijn de hoeders van het geestelijke dat uit het economische verkeer verdreven is.
(Foto: visual hunt, tricia_hall)
Jack Steeghs
vroedman 
Ja je hebt daarin gelijk dat de cooperatieve clubs (LTO,ZLTO,Campina, Vion maar ook een Cumela) veel meer met andere belangen bezig zijn als die van hun betalende leden. Omdat deze tegenwoordig zichzelf zo groot en machtig voelen en ook zijn. Dat het belang van de kleine leden wel aangehoord wordt, maar dat het daarbij wel blijft en de grote lijnen zelf in een verzameld bestuur die hetzelfde beeld en denkwijze moeten hebben als de paar grote jongens bovenin. Oftewel 80 % van de leden die nog een gezinsbedrijf hebben, voelen al een paar jaar lang een enorme onmacht en onrecht in deze clubs.
Hoe kan bijv. een club als campina nog steeds niet meer betalen voor een liter melk als 20 jaar geleden. Maar de club zelf geen personeels inkrimping bereikt, en de ene na de functie erbij verzint. oftewel de kantoorafdeling wordt groter met hoge functies en niemand die het klaar krijgt om de werkende veehouder ipv 35ct 50 ct te kunnen uitkeren in al die jaren. En zo kun je in al die agrarische grote clubs voorbeelden genoeg noemen.
Toekomst zal het uitwijzen want de jeugd in niet meer zo …..die gaan het niet meer doen