‘Je hebt het verkeerd gedaan pap’, hoor ik enkele van onze kinderen regelmatig zeggen. ‘Jij bent veel teveel bezig met het verleden dat allang is achterhaald’. Het klopt dat ik in een sector werk met veel verlieservaringen. Ook al geloof ik in een toekomst voor het georganiseerde gelovige leven, onontkoombaar krijgen kerken momenteel veel verliezen te verwerken. En wat doe je dan? Onderstaand een terugblik op de onlangs gestopte commissie Landbouw & Samenleving van de ZLTO afdeling Rijk van Nijmegen.

Mijn eerste levenslessen kreeg ik van praktisch georiënteerde mensen die leven en werken op een boerenerf: mijn ouders. Zo leerde ik verblijven bij de enige tijd die telt – de realiteit – en oefende van daaruit in het stappen zetten. Alle scholing daarna heeft mijn kinderogen, als het ware met terugwerkende kracht, opnieuw laten kijken. Zo praktisch versta ik het Bijbelse opstandingsgeloof. Wat een wonder is dat. Zo heeft de boerenwereld voor mij een zeggenschap gekregen die vele anderen niet zien. Het is waarschijnlijk hierom dat ik in 2018 werd gevraagd als geestelijk begeleider van de commissie Landbouw & Samenleving in het Rijk van Nijmegen. En wat hebben we een prachtige tijd met elkaar gehad: vele ontmoetingen, bezoeken en vieringen met inhoud die toekomst realiseren. Deze commissie is het niet gelukt – zoals zoveel kerkelijk georiënteerde werkgroepen en beraden – om nieuwe vrijwilligers te werven. En daardoor uiteindelijk genoodzaakt om te stoppen. Dat is pijnlijk voor alle betrokkenen, maar haalt het stoppen alle hoop vanuit gedane goede werken weg? We hebben als commissie met elkaar vastgesteld dat deze goede werken op deze specifieke manier geen doorgang kunnen vinden, maar dat ons aller hart blijft kloppen met een boerengevoel. Dat is toch een ander woord voor hoop? Soms krijgen eenmalige initiatieven geen vervolg, soms houden werkgroepen die al generaties lang een vertrouwde rol in een organisatie vervullen op te bestaan. Nu is deze commissie aan de beurt, omdat de goede werken van grondlegger pater van den Elsen niet meer voldoende worden herkend door de huidige leden in deze agrarische belangenorganisatie. Daarom is het soms nodig om geliefde werken los te laten: een van de moeilijkste levenslessen op een weg naar nieuwe hoop.

Jack Steeghs