Twee weken geleden schreef ik over een overweging die mijn leven veranderde. Vorige week volgde het zwaarste gesprek in mijn leven. Dit keer sta ik stil bij waar ik vorige week eindigde. Hoe je door een goed besluit vaste grond onder je voeten kunt voelen. Kan dat? En geldt dat voor iedereen?

Wijsheid gebaseerd op een bekende spreuk van Godfried Bomans: het heeft geen zin mensen voor onheil of verderf te waarschuwen als zij op dat moment geen vaste grond onder de voeten voelen.
Een besluit zelf is maakbaar, op het moment dat je het neemt. Maar de overweging die tot een besluit leidt en de route die daarna een weg naar straks bereidt is niet maakbaar. Hooguit voor een belangrijk deel.
Het is niet in alle zakelijk georiënteerde kringen gebruikelijk om te spreken over jezelf recht doen door je over te geven. Toch is dat precies wat het verschil maakt tussen jezelf overschatten en jezelf verliezen. Kennelijk zit er in alle grote beslissingen die mensen kunnen nemen een soort van ziel die veel meer is dan aan de buitenkant laat zien. Een ziel die veel ouder en groter is dan wie dan ook kan zijn. In mijn vak hebben we het dan over het perspectief van uiteindelijkheid, of de bodem onder je bestaan. En wie erin gelooft zegt: God.

Niet voor niets is de wereld van de kunsten zo in trek. Film, theater en muziek drukken veel mooier uit dan wat ik ooit op deze plek kan intypen. En als ik dan een keuze mag maken, wordt het nu deze (vanwege de tekst en het gevoel dat erin wordt uitgedrukt):

Jack Steeghs