Oei. Ik lees niet zomaar toegankelijke woorden in psalm 38: het besef dat de herinnering van je zonden Gods erbarmen naar voren haalt. Nou dat. Ga er maar aan staan.

Psalm 38, 1 – 23
Een psalm van David, een dringend gebed.
Wees niet vertoornd, HEER, straf mij niet,
bedwing uw woede, sla mij niet.
Diep zijn uw pijlen in mij gedrongen,
zwaar is uw hand op mij neergedaald.
Door uw toorn is niets aan mijn lichaam nog gaaf,
door mijn zonden is niets van mijn gebeente nog heel.
Mijn schuld steekt hoog boven mij uit,
als een zware last, te zwaar om te dragen.
(…)
Want ik ben de ondergang nabij
en altijd vergezelt mij de pijn.
Ik wil u mijn schuld belijden,
door mijn zonden word ik gekweld.
Maar mijn vijanden leven, zij zijn sterk,
zij zijn met velen en blind is hun haat.
Ze vergelden goed met kwaad
en vallen mij aan, al zoek ik het goede.
Verlaat mij niet, HEER,
mijn God, blijf niet ver van mij.
Haast u mij te helpen,
Heer, u bent mijn redding.

Wat moet ik met deze tekst? Zo tegenover het ‘ik kan de wereld maken’, zo confronterend met het eindige ik. Het besef van hopeloos tekort schieten kan je naar de keel grijpen. Waar blijf je dan? In Gods schoot van ontferming.

Jack Steeghs