Onlangs ging ik voor in een viering van de San Salvator gemeenschap met als thema: ‘waar het op aankomt.’ Onderstaand een lichte bewerking van mijn overweging. Over verantwoordelijkheid. Over handelen in het perspectief van een geloofsgemeenschap.

In deze tijd van het jaar krijgen we in het leesrooster teksten aangereikt die aanzetten tot waakzaamheid. Teksten die het hebben over waar het op aankomt. Een oproep om na te denken en te handelen vanuit het perspectief van uiteindelijkheid. Hoe het leven is, hoe het kan worden. Mijn leven, uw leven, ons gedeelde leven. Dwars door meerdere generaties heen. Ik en u, in het besef dat wij er niet alleen voorstaan.

Als het jaar richting Advent kruipt wordt elke geloofsgemeenschap voorbereid op wat komen gaat. Het is nog lang geen Kerstmis, maar we zien en voelen in deze tijd van het jaar (in ons deel van de wereld) zo mooi de tekenen van verval in de natuur: een dalende temperatuur, afstervende bladeren, kortere dagen en langere nachten. Mist vergoot het besef van het deelgenoot zijn in dat verval nog eens extra. En tegelijkertijd groeit er in mij en in u iets van verlangen naar licht en warmte. Verlangen naar meer geborgenheid misschien. Dat gaat vanzelf. Een kleinere leefwereld zet gemakkelijker aan tot nadenken over het geleefde leven. Een letterlijk kleinere leefwereld brengt je gemakkelijker tot jezelf dan een gemiddelde leefwereld, door het jaar, als de natuur veel meer kleur op haar wangen heeft.

Je leven leven. Goed voor jezelf zorgen. Een ieder in jouw omgeving geven wat hem of haar toekomt. Dat is mooi en goed. Aanbevelingswaardig. Maar dat is het heden. Wat zegt dat heden over uw en mijn verleden? Welke bronnen van weleer doen er nog toe voor deze geloofsgemeenschap?

In de eerste lezing hoorden we een tekst uit de Wijsheidstraditie. We lazen: ‘Wijsheid begint met ontzag voor de Heer, inzicht is vertrouwdheid met de Heilige.’ Dat gevraagde ontzag wil ons geen leven aanpraten in een sfeer van valse bescheidenheid of zelfs angst. Dit Bijbelse ontzag staat voor de erkenning dat wat voor jou kwam er nog steeds volop toe doet! Verantwoordelijkheid dragen vanuit de wijsheid die geloofsbronnen aanreiken. En misschien nóg sterker: verantwoordelijkheid dragen vanuit tékenen die de veranderende tijden aanreiken. Niet in het minst noem ik op deze plaats de emancipatie en gelijkwaardigheid van man en vrouw. Niet alleen leven is een werkwoord, geloven net zo. En ze horen met elkaar in gesprek te gaan. In mij, in u, en wij met elkaar. Ontzag is ontzag voor hen die de grondleggers van deze geloofsgemeenschap zijn. Het is de reden waarom wij hier nog steeds samen kunnen komen, in ontmoeting met een bevrijdende manier van geloven en een uitnodigende, blijde boodschap.
Wie alert is vanuit wat geloofsbronnen en dagelijks leven aan mij en u te zeggen hebben, die is volop met toekomst bezig. Wie handelt in de geest van hen die voor ons kwamen, die is helemaal in het nu. Wie handelt in de geest van het evangelie van vandaag, die leeft verstandig. Hij of zij praktiseert een gelovig leven dat niet in de lucht kan blijven hangen. Diegene handelt vanuit een solide basis van waar het op aankomt. Leven vanuit het nu, in de geest van wat was en in de verwachting van dat wat nog komen gaat.

(Gebaseerd op de lezingen: Spreuken 9, 1 – 18, Mattheüs 25, 1 – 13)

Jack Steeghs