Psalm 76, 2 – 3

In Juda maakt God zich bekend, groot is zijn naam in Israël;

Hij heeft in Salem immers zijn tent, zijn woning staat op de Sion;

Met een verwijzing naar de roeping van Abraham is het inmiddels duidelijk geworden dat de God van Israël (‘van het hele volk’) afrekent met de individualistische cultuur van Babel – er is weinig fantasie voor nodig om op deze plek ook een link te zien met onze huidige cultuur.

Het werd voor Abraham tijd om te gaan. En het wordt voor iedereen die leeft in situaties waarin mensen elkaar niets meer te vertellen hebben tijd om te gaan. Een positief gaan want: niet tegen iets maar voor jezelf! Door te kiezen voor zichzelf moest Abraham voortaan een geheel eigen weg gaan met de Eeuwige. Met die opdracht trok hij naar het Beloofde Land.  

Hiermee is gezegd dat geloven geen statische aangelegenheid kan zijn, dat thuis raken in geloven geen permanente gelukstoestand is, dat wonen in geloven geen eeuwig durende voorspoed garandeert. Het huis van geloven is een persoonlijke en levenslange tocht in vertrouwen, met als ‘bijproduct’: zingeving.

Het is de weg die je gaat die ertoe doet.

En op die weg op gezette tijden stilstaan bij waar je nu staat. En dat in verbinding brengen met God, met je afkomst en bestemming. Daarom vieren we in kerken liturgie, daarom spreken veel mensen een persoonlijk gebed uit op momenten als het leven erom spant.

Zoals Mozes deed (Exodus 33): ‘U hebt mij laten weten “Ik ken u bij naam” en U hebt bij mij genade gevonden. Laat mij dan weten wat Uw plannen zijn. Dan zal ik ervaren wie U bent.’

Of zoals Bob Dylan het zingt in ‘Every grain of sand’ (1981):

In the time of my confession, in the hour of my deepest need
When the pool of tears beneath my feet floods every newborn seed
There’s a dying voice within me reaching out somewhere
Toiling in the danger and the morals of despair

Don’t have the inclination to look back on any mistake
Like Cain, I now behold this chain of events that I must break
In the fury of the moment I can see the master’s hand
In every leaf that trembles, in every grain of sand

Oh, the flowers of indulgence and the weeds of yesteryear
Like criminals, they have choked the breath of conscience and good cheer
The sun beams down upon the steps of time to light the way
To ease the pain of idleness and the memory of decay

I gaze into the doorway of temptation’s angry flame
And every time I pass that way I’ll always hear my name
Then onward in my journey I come to understand
That every hair is numbered like every grain of sand

I have gone from rags to riches in the sorrow of the night
In the violence of a summer’s dream, in the chill of a wintry light
In the bitter dance of loneliness fading into space
In the broken mirror of innocence on each forgotten face

I hear the ancient footsteps like the motion of the sea
Sometimes I turn, there’s someone there, other times it’s only me
I am hanging in the balance of the reality of man
Like every sparrow falling, like every grain of sand

Jack Steeghs