‘Nood leert bidden’ zei ons mam vroeger vaak in ons gezin. Maar dat vooronderstelt wel dat je weet wat bidden is én dat je het vermogen hebt om bidden als een richtinggevende levenskracht te zien en te doen. Zonder ophouden. Zelfs als jouw gebed nooit verhoord wordt. Psalm 77.

Psalm 77, 3a
Op de dag van mijn nood zoek ik de Heer,
bij nacht hef ik mijn handen…

Bidden mensen tegenwoordig nog? En gezamenlijk? Bidden gebeurt volop. In kerken, en thuis. Al moet ik er direct bij zeggen dat het samen aan tafel bidden in ons gezin niet meer is dan een moment dat aankondigt dat we gaan eten. Mis ik de echte stilte en diepgang aan tafel? Ja, maar ik omarm altijd de gegeven realiteit als richtinggevend. Als er onrust is die nauwelijks te temperen valt dan is dat kennelijk de basis waarmee ik het nu moet doen. Stiltes vind ik dan op andere momenten.

Ideaal en werkelijkheid
Vaak zijn kerken en pastores/predikanten heel goed in het tot praktijknorm verheffen van een ideaalbeeld. Jezus navolgen. Daarmee negeer je niet alleen de weerbarstige tijd waarmee ik het nu moet doen, je ontkent ook dat het ideaal voor weinigen is weggelegd. En je ontkent dat het niet erg is als het ideaal niet gehaald wordt.

Bidden is…
Bidden is praten met God. Bidden kent vele gedaantes. Klassiek zijn de getijdengebeden in kloosters en de gebeden in de weekendliturgie. Denk aan het gebed dat het hele leven in zich heeft: Onze Vader. Er zijn meerdere gebedsvormen. Wandelend aan de hand van een Bijbeltekst naar je leven kijken of een persoonlijke kwestie die je al biddend (stamelend) voor God brengt. Zelfs je leven als geheel kan geleefd worden als ware het een gebed – zie de foto: een mensenkind in een volwassen hand (hand van God?).

De intentie telt
Het gaat bij gebed altijd om de intentie – niet om de uitvoering. Het gaat om een eerlijke betrokkenheid die in je hele lijf voelbaar wordt, en als het even kan ook zichtbaar is voor omstanders.
Wie zo’n intentie nooit gevoeld heeft zal ook in nood moeilijk tot gebed komen. Daarom ook wijk ik regelmatig af van formuliergebeden met hun klassieke aanhef en afsluiting en begin ik gewoon met wat in me opkomt en aansluit bij het heden. In de meest vitale vorm onvoorbereid, wanneer ik samen ben met een groep kinderen of volwassenen. Bidden blijft spannend en vormend.

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs