Zoals zoveel dit jaar niet doorgaat, zo gaat ook de jaarlijkse ontmoetingsviering van de commissie Landbouw en Samenleving van de ZLTO in het Rijk van Nijmegen helaas niet door. Onderstaand het Kerstverhaal dat ik voor deze gelegenheid had opgeschreven…

In de bloei van zijn bestaan moet een boer zijn echtgenote in een noodlottig ongeval laten. Voortaan verlopen zijn dagen somber en de nachten voelen lang. Hij wil er niet aan toegeven maar voelt zich doodongelukkig.

Inmiddels zijn de kinderen volwassen geworden en gaan hun eigen weg. Opvolging is er niet. De onderlinge band is goed, maar ook zij bespeuren de somberheid bij hun vader. Het dorp van zijn jeugd is voor de boer bijna onherkenbaar veranderd. Het lijkt erop alsof alles wat er vroeger echt toe deed nu bijzaak is geworden…

Het is Kerstmis. De boer heeft altijd een goed contact met de pastor gehad en besluit om het er maar eens op te wagen. Om hem te vragen…

‘Wat is er met mij aan de hand?’
‘Ik denk dat je het licht niet meer kunt zien’, antwoordt de pastor.
‘Wat bedoel je?’
‘Jij hebt zoveel meegemaakt wat jou verdriet doet, dat je niet meer weet waar je het moet zoeken. Herken je dat?’
Ja, dat herkende de boer wel: ‘En dan?’
‘Stel je eens voor dat iemand bij jou in de buurt de Kerstboodschap in zich heeft, iemand die iets heeft van God-mét-ons, iemand die goed doet maar er niet mee te koop loopt. Wie zou dat kunnen zijn?’

De boer loopt met een hoofd vol vragen de pastorie uit: ‘Iemand die op Jezus lijkt, bij mij in de buurt?’ Hij begint zich af te vragen wie dat dan zou kunnen zijn.
De buurman met zijn mooie machinepark? Nee, die is waarschijnlijk te trots. Die oudere dame, iets verderop in de straat? Nee, zij is te druk met haar verleden. Die oud-collega in het dorp? Prima kerel, maar teveel een goedzak.
De boer snapt er niets van. Niemand van de mensen die hij zich voor de geest haalt blijkt te kunnen voldoen aan het hoge Bijbelse ideaal. Maar omdat hij de pastor vertrouwt blijft hij onverstoorbaar verder zoeken…

En op een gegeven moment, betrapt hij er zichzelf op… Dat hij de dingen om zich heen anders gaat zien… De dorpswinkelier helpt vaak oudere klanten bij het dragen van de boodschappen. Dan die voorlichter, die zo leuk met kinderen kan omgaan. Of het jonge stel dat sinds kort naast hem woont. Ze schijnen weinig met boeren te hebben maar zeggen altijd gedag…
In de loop van de tijd ziet de boer steeds meer licht in de mensen, licht dat hem vroeger ontging. Hij was altijd zo druk met het bedrijf en later: vol van het verdriet dat hem was overkomen.
De boer merkt aan zichzelf dat hij meer ontspannen gaat lopen. Als anderen iets zeggen, luistert hij met meer aandacht dan voorheen.

De verandering van zijn houding wordt zo opvallend dat een collega hem naar het waarom vraagt: ‘Dat weet ik niet’, antwoordt hij. ’Ik weet alleen dat alles veranderde toen ik me meer ging openstellen voor het licht in mezelf en in de mensen om me heen.’

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs