Psalm 81 maakt met behulp van Bijbelse beelden onderscheid tussen de weg van God en de weg van mensen, met als centrale boodschap: vertrouw niet teveel op je eigen zaakjes.

Psalm 81, 13b
Zij volgden het spoor van hun eigen zinnen.

Het spoor van je eigen zinnen volgen (KBS-vertaling). Oftewel: In je eigen raadslagen wandelen (NBG ’51); Koppig je eigen inzicht volgen (NBV); Doen wat je zelf wil (BGT)…

Het draait hier om eigenwijsheid tegen beter weten in. Niet (meer) (kunnen) luisteren naar de rijkdom die de wereld te bieden heeft en vooral dwalen, met je eigen gelijk.
Ik denk bij deze psalm automatisch aan zóveel in onze wereld. Aan allerlei individuen en allerlei kampen die niet meer het onderscheid maken tussen ‘opkomen voor de eigen rechten’ en ‘de eigen waarheid boven alle andere verheffen’.

God is in het rijke Westen in onze tijd afgeserveerd tot het privédomein van leven, of verbannen naar kerken en moskeeën. Maar is daarmee de mens vanuit zichzelf de norm van alle weten? Dat zou ik ‘armoedig’ noemen.

Armoede kent vele gedaantes. De ergste vorm is die waarin de condities van leven onvoldoende zijn en een ieder op zichzelf wordt teruggeworpen met als leidende moraal: ‘als het jou niet goed gaat, werk je kennelijk niet hard genoeg of heb je het er naar gemaakt’. Het gebeurt dagelijks in financieel rijke landen, organisaties en overheden schieten tekort en komen er nog mee weg ook…

Wat moet je dan?

Overal daar waar tekorten door mensen aan den lijve gevoeld worden wordt een beroep gedaan op medemensen zoals jij en ik. Zo concreet is het je openstellen voor leven hier en nu. In psalm 81 spreekt God: ‘sper uw mond open en ik zal hem vullen’.
Het gaat hier om een bepaalde mate van zelfbewustzijn. Niemand hoeft hiervoor per se gelovige te worden, er zijn meerdere manieren. Maar ik heb geleerd dat dat gelovige zijn bij mij goed werkt en behulpzaam is. Om de goede overwegingen te kunnen maken, mezelf niet voorbij te hoeven lopen en mezelf helemaal recht te doen.

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs