Ik kom in de praktijk nogal wat verscheidenheid tegen als het gaat om samenwerken. De uitnodiging die ik het meeste zie: ‘Wij hebben iets waarvoor we jou nodig hebben. Doe je met ons mee?’

Wat er zich vervolgens afspeelt is lang niet altijd echt samenwerken. Want er wordt in de uitnodiging vaak niet bij verteld dat ik mag beginnen met me aan te passen. Aanpassen aan de werkcultuur én aanpassen aan het doel waar ‘we’ aan werken (hoezo we?). Als iemand mij uitnodigt voor samenwerken of het verkennen van de haalbaarheid daarvan, dan vooronderstel ik openheid en vooronderstel ik minstens dat ik iets toe mag voegen aan een gewenst product of een gewenste activiteit. Iets wat er zonder mij niet kan zijn. Dat is elkaar op kwaliteiten serieus nemen. Dat is groeien met elkaar, waarbij de meerwaarde ver uitstijgt boven de optelsom die elke kleuter kan maken.

Te vaak is samenwerken zoiets als afgrenzen, overnemen of wegdrukken. In sommige werkculturen kan ik me daarbij wel iets voorstellen. Maar op al die plekken waar in de aard van de discipline geen commerciële prikkel in de genen zit zou dat niet zo mogen zijn: in zorg, welzijn, onderwijs, kerk, en naar mijn idee ook in meerdere agrarische sectoren…
Dat op deze wijze samenwerken soms veel moed vraagt is glashelder, want het bestaansrecht van alle cultuur begint vaak met commerciële randvoorwaarden. Het is de doorgeschoten tijdgeest, de levensstandaard, wat al niet meer…

Het kan altijd anders.

Samenwerken? Graag! Als dat zou kunnen?

Jack Steeghs