Bijna twee jaar geleden overleed ons pap. Vorig jaar werd gaandeweg duidelijk dat ons mam niet meer naar huis kan komen en de jaren die voor haar liggen mag verblijven in een woon- zorgcentrum. ‘Dat zijn best veel veranderingen in korte tijd’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (6).
Begin jaren tachtig. In zo ongeveer de allereerste les agrarische economie hoor ik dat menig agrarisch bedrijf het wekelijkse openen van de enveloppe met daarin ‘de lopende rekening’ waardeert als financiële bedrijfsthermometer. ‘Zo goed of zo kwetsbaar staan we er nu bij…’ Nee dus!
In de toon van de docent zit emotie. De klas wordt duidelijk gemaakt dat deze gangbare en stilzwijgende praktijk, die met dit wekelijkse ritueel wordt verbonden, geen gezonde praktijk is. Toen ook al niet. De lopende rekening… Een verworvenheid uit de jaren zestig, een veelbelovende nieuwe tijd, met een praktijk die er alleen maar op wachtte verder uitgebouwd te worden… Het is anders gelopen. En niet alleen in de landbouw…
Als ik nu, na zoveel jaren, bij mijn moeder over ‘de lopende rekening’ begin krijgen haar ogen glans en wordt ze emotioneel.
Mam is van de generatie die opgroeide met een waardenkader dat de hele wereld zou beheersen. Met een garantie voor het leven. Voor het bedrijf dan. Want stilzwijgend heeft ze op gezette tijden altijd enig ongemak laten voelen: waar is de stem van het geloof uit mijn jeugd gebleven?
Als het ware
Waarom is die ene normerende wereld uit mijn jeugd in stukjes gesneden? Wie heeft dat gedaan? Wanneer? Waarom? Waartoe?
En met deze vragen in je achterhoofd: kun je de onrust, die de afgelopen decennia in de financiële wereld is ontstaan, zomaar op het bordje leggen van mensen van goede wil?
Allemaal vragen die zomaar op kunnen komen, door even stil te staan bij hoe het was, hoe het is en hoe het zou kunnen zijn…
Jack Steeghs
vroedman 