2 ½ jaar geleden overleed ons pap, 1 ½  jaar werd gaandeweg duidelijk dat ons mam niet meer naar huis kan komen en de jaren die voor haar liggen mag verblijven in een woon- zorgcentrum. ‘Dat zijn best veel veranderingen in korte tijd’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (16).

Lastige (geestelijke) kost vandaag in deze blogserie… ook voor mij, omdat ik de realiteit recht wil doen.

Reactief

De land- en tuinbouw was een kleine wereld. Soms is ze dat nog steeds. Het ligt er maar net aan wie je spreekt. Als ik aan ‘kleine wereld’ denk dan is dat nog het best zichtbaar aan optredens van belangenbehartigers in de media. Bijna altijd zie je een reactieve houding ten opzichte van vragen die van buiten de eigen kring worden gesteld.

Ik snap het van binnenuit heel goed: ik kom uit die wereld en heb er veel aan te danken. Door oprukkende belangen van buiten het eigen erf worden vele individuele boeren en tuinders steeds kwetsbaarder gemaakt. In de hoek gedrukt. Dan is het hard nodig dat er een organisatiestem gaat spreken! Maar wélke organisatiestem is dan het meest vruchtbaar? En hoe geef je die stem het beste vorm? Dat zijn de grote vragen.

Mijn antwoord geef ik vanaf het erf…

Ik ben uiteindelijk een andere levensweg gegaan en die is thuis begonnen. In het ouderlijke nest. Vanuit de dagelijkse werkzaamheden, vreugdes en zorgen. Mijn vader vond mijn kritische vragen lastig en daarom kon ik deze vragen nooit inhoudelijk met hem bespreken. Omdat we altijd een goede band hebben gehad kon hij mijn antwoorden wél met zich meedragen, omdat hij heel goed doorzag wat er allemaal speelde. Zaken die vroeger nog werkten maar langzamerhand aan kracht verloren. Hij wilde er alleen zelf niet aan, omdat zijn organisatiehart een andere stem sprak. En dan komt nota bene zijn enige zoon met de vragen die hij snapt maar liever voor zich houdt. Vanuit een aangeleerd vertrouwen dat het altijd goed komt. Omdat hij de ervaring kende van coöperaties die voor de leden zorgen.  

Maar tijden veranderen, coöperaties mogen met hun tijd meegaan, mogen op zijn tijd van binnenuit worden gecorrigeerd of opnieuw worden uitgevonden, omdat het oude niet meer voldoet.

Wat altijd zal blijven: het gezamenlijke en de betrokkenheid.

(Foto: pixabay)

Jack Steeghs