Ruim 3 jaar geleden overleed ons pap, ruim 2 ½ jaar geleden werd duidelijk dat ons mam niet meer naar huis kan komen en de jaren die voor haar liggen mag verblijven in een woon- zorgcentrum. ‘Dat zijn best veel veranderingen in korte tijd’, bedenk ik als enig kind, die vele jaren met hen leefde en werkte… Een blogserie over levenslessen van vroeger voor NU (25).
Herfst 1979. Als ik net 15 jaar oud ben hoor ik op de lagere landbouwschool van een docent dat we voortaan beter spreken over vleesvarkens dan over mestvarkens. Er is op dat moment in ons land misschien nog niet een teveel aan mest, maar wel een ongelijke verdeling. Er wordt in die tijd nog geen rekening gehouden met verschillende grondsoorten en er is nog geen wetgeving die voorschrijft wanneer je wel/niet mest kunt uitrijden en hoe dat dan het beste kan. Kortgezegd: mest wordt een problematisch vraagstuk dat de maatschappij bereikt. Genoemde docent voelt de tijdgeest goed aan en hij voedt daarmee zijn klas vol boerenjongens alvast op. Top, denk ik achteraf.
Een babbel en een bak koffie
Mest was voor mij nooit negatief. Een meststof. En die geurt. Daarom dagelijks onder de douche. Of vaker, bij een afspraak overdag buitenshuis. Was buiten ophangen doet ons mam als het kan, altijd in overleg met pap. De burgerburen zijn op de hoogte en handelen daarnaar. Ons pap is heel duidelijk in zijn wensen en ik ga daarin vanzelfsprekend mee. De mengmestton komt uit de schuur als de putten vol zijn, het land vrij en (op grasland) het weer licht regenachtig. Op zo’n dag wordt de mest in een zo kort mogelijke tijd over het huisperceel uitgereden. En als het kan ook ondergewerkt. De buren juichen niet maar snappen dat het niet anders kan. De verstandhouding is gewoonweg goed. Er wordt gesproken. En – niet te vergeten – er is ook volop humor: ik zie in mijn herinnering nog steeds die vierjarige burgerbuurjongen met zijn goeie kleren door het zojuist bemeste land stappen…
Hoe anders is het tegenwoordig. Ik hoor al jaren van loopgraven met aan weerszijden belangen die elkaar niet kunnen zien of luchten. Ik hoor van rechtszaken die de een of de ander in het gelijk stellen maar de gemeenschap afbreken. Hoe is het zover gekomen? Ik vermoed geleidelijk aan. Door groeiende bedrijven, groeiende belangen, een meer zakelijke ondernemersgeest, meer kritische plattelandsbewoners, een meer kritische publieke opinie, de jus die we allemaal via social media toevoegen en vooral: het met elkaar onderschatten van het besef dat we mensen zijn. Dat we allemaal graag enige grip op ons leven houden, overzicht en invloed. Wat nog steeds het beste werkt: een babbel tussen de bedrijven door, op de rand van erf en straat. En als er dan een bakje koffie of thee afkan is het helemaal top.
Jack Steeghs
vroedman 
hallo jack,
het verhaal van mest uitrijden en daarbij rekening houd met de buren ,en dat je buren begrip voor je hebben en ondanks de overlast die zij ervaren, maar ook wetend dat het slechts maar even is en dat ze daarna weer kunnen genieten van de rust en ruimt op het platte land
als je dit door trekt naar de tijd van vandaag zie je dat het juist daar mis gaat dat we elkaar niet meer de ruimte geven om je ding te kunnen doen en eens te accepteren dat je wat overlast heb van iemand anders
wat hier in huis werkt in situaties waarin wij overlast of beter gezegd hinder ervaren van de omgeving ,zeg ik altijd je moet gewoon afspreken met je zelf dat je er geen last van heb ,dat werkt redelijk goed en zo houden we de sfeer goed in de buurt
de bekende uitspraak leven en laten leven .
wanneer ik op tv en sociaal media maar ook gewoon in het dorp merk is dat de lontjes korter worden en de tenen langer
maar ook de discussies in de tweede kamer waar ze erg druk zijn met elkaar de maat nemen en elkaar de vliegen afvangen vraag ik me af waar dit eindigt,
het lijkt wel of elkaar met beoordelen met een emotion het duimpje of de middelvinger in gedachte zonder eens door te vragen waarom iemand denkt of doet . maw zeer snel het oordeelt ook mij overkomt dat weleens.
ik denk dat in veel gevallen organisaties in de samenleving de menselijke maat overstijgen je wordt als mens niet meer gezien je bent een zaak of patiënt of cliënt en dat daar toevallig een mens aanhangt is van ondergeschikt belang.
daar mee ontstaat het effect van efficiency en vervolgens schaal vergroting.
daardoor hebben we om deze grotere verbanden te organiseren allerlei regels en procedures die de wereld waar in we leven ingewikkeld maken en als je als mens net niet slim genoeg bent het niet meer bij kan houden.
wanneer er in dergelijke grote verbanden dingen mis gaan zie je dat door die zelfde regels het moeilijk is om zaken op te lossen of gewoon eens te bespreken en begrip te tonen voor de zorgen er zijn inmiddels legio voorbeelden van denk daar bij de toeslagenaffere gas in groningen het stikstofprobleem ,het zijn stuk voor stuk zaken dat er mensen aan de keukentafel zitten die zich belazert voelen en onbegrepen en we zijn als samenleving niet meer instaat om de mensen kans geven om eens stoom af te blazen en vervolgens naar oplossingen te zoeken voor hun zorgen.
ik weet eigelijk niet waarom ik je dit bericht stuur maar ik heb daar wel last van deze ontwikkeling .
ik denk steeds vaker ik ben 51 en het lijkt wel eens of ik in een wereld leef waar ik geen zak van begrijp dan denk ik weleens hoe zouden mensen van in de 80 dat ervaren
ik investeer makkelijk tijd in een praatje in de buurt al heb ik het nog zo druk daar maak tijd voor dat geeft energie
ik hoop we elkaar weer wat meer vertrouwen en dat geld ook voor de overheden wanneer zij er van uitgaan dat de meeste mensen goed willen doen ipv er van uitgaan dat ze slecht zijn
gr jeroen van kampen
zeewolde