Met een schilderij van ‘ons pap’ verbind ik verleden – heden en toekomst in een serie over mijn weg. In deel vijf: wat, als de weg langer duurt dan gedacht?

In de vorige bijdragen verkende ik in hoofdlijn de weg zoals die bij mij gelopen is, de context waarbinnen mijn weg nu gestalte krijgt en het hoe. Vorige keer hield ik mezelf een spiegel voor en nu? Wát als alle inzet niet oplevert zoals gehoopt?

Ik zaai voortdurend mijn verhaal in de gesprekken die ik meestal zelf arrangeer. In en door die gesprekken word ik zelfbewuster en krijgt mijn verhaal én zakelijke belang meer inhoud. Dat vraagt aan mij bij elk nieuw contact zelfbewustzijn van wat ik precies bij elk contact zoek, wat ik aan meerwaarde in me heb voor diegene die ik spreek en hoe die meerwaarde inpasbaar is in de bestaande orde – die de gesprekspartner vertegenwoordigt.
Wat ik hier in één zin schets vraagt communicatief heel veel. Vooral omdat je in het eerste contact twee werelden overbrugt die niet zomaar met elkaar verbonden kunnen worden.

En dan: alle inzet is geen rode loper op weg naar succes. Uiteindelijk is er iets anders dat initiatieven laat groeien en bloeien. Zoiets speelt er in de christelijke traditie met het Koninkrijk Gods. Ik las onlangs onderstaande gedachte en dacht onmiddellijk: zo gaat het ook op mijn weg met Boerenpastoraat.

Wanneer Jezus woorden zoekt voor het Koninkrijk Gods spreekt hij over groei! ‘Het lijkt op’, zegt hij. Niet: ‘zo is het’, want het rijk Gods overtreft onze verwachtingen, maar Hij wil ons op weg zetten.
Groei houdt in:
1) Dat het tijd nodig heeft, dat je ’t moet overgeven, je kunt het niet zelf uit de grond trekken, dus beteugel je ongeduld, ga slapen. De groei is niet jouw competentie en verantwoording: ‘Uit eigen kracht’ (grieks: automatisch) staat er. Het zaad heeft een eigen kracht. Het Rijk Gods ook?
2) Geef de groei de kans. Grijp niet te snel in omdat je denkt: dit is te klein, dit duurt te lang en wordt niks. Het kleine, onschijnbare blijkt veelal de kiem van grote dingen. Dus heb vertrouwen en geduld. Vertrouwen in het kleine en geduld omdat je voorlopig alleen maar zaadjes ziet. Je kunt teleurgesteld zijn dat zoveel goede initiatieven niet van de grond komen. Dat er staat: ‘Ik geloof in de ene heilige katholieke kerk’, terwijl de heiligheid ver te zoeken is. Horen we daarom van dat kleine twijgje, van geduld en groei, van zaaien en zaadjes als concrete tekenen van geloof in het Koninkrijk Gods?
(Henk Bloem in ‘De slip van de Mantel’, Rk parochie Sint Maarten week 25 2015, bij Marcus 4, 26 – 34)

Jack Steeghs