Naast meerdere gedeelde taken met collega’s ben ik als pastoraal werker in parochie De Twaalf Apostelen eerstaanspreekbare in Bergharen en Hernen-Leur. Voor mij is dit werk een betaalde baan en tegelijkertijd een voorrecht om mijn ervaring in werken, leven en geloven te mogen delen, met mensen en gemeenschappen die ik tot ruim een jaar geleden niet kende.

Anders dan bisschop, priester en diaken heeft een pastoraal werker geen wijding. Toch hoor ik er volop bij. Elke parochie is een complexe organisatie, zichtbaar als een wonderlijk samenspel van professionals en vrijwilligers, een organisatie waarin het leven van Jezus en het mysterie van christus in de pastorale praktijk levend worden gehouden.
Er is altijd werk waar ik samen met collega’s niet aan toekom; ik deel met gewijde collega’s in hetzelfde dienstwerk. Maar taken en verantwoordelijkheden liggen verschillend. En dat is goed. Ik voel me op de werkvloer beslist niet minderwaardig of tekort gedaan.

Gelukkig heb ik wel een zending. De zending is een eis om in de kerkprovincie te mogen werken, maar die zending is voor mij allereerst nodig om me niet steeds af hoeven te vragen: waar doe ik het allemaal voor?
Zonder zending voel ik me teveel individualist, teveel professional en te weinig geloofsdrager, te weinig een pastoraal werker die verleden en toekomst in het heden mag verbinden tot een aanlokkelijk perspectief voor de mensen waar ik mee mag optrekken.

Zonder zending voel ik me een spreekwoordelijke roepende in de woestijn, omdat ik niet zeker weet of er een gehoor is. Met zending heb ik de geloofszekerheid dat er in de woestijn geluisterd wordt. Ik ben niet de eerste of de laatste. En ik ben niet de enige. De toekomst is gegarandeerd nooit uitzichtloos en hangt niet van mij alleen af. Tegelijkertijd ben ik wel nodig om het verschil te maken. Dat is de dynamiek waar ik me als pastoraal werker mee mag verhouden. In dit werk voel ik me thuis.

(bovenstaande column staat sinds kort ook op de site van De Twaalf Apostelen)

Jack Steeghs