Een bijdrage vanuit wat ik in de praktijk teveel zie: praten over nieuwe wegen maar vertrouwde wegen blijven gaan. In geloof beamen we te leven vanuit de roeping van Abraham. Hij die gaat leven naar een belofte, van Godswege aangereikt. Een belofte die vraagt a) om je weg te gaan én een belofte die vraagt b) om het vreemde op te zoeken.

Als ik in 1997 stop met het varkensbedrijf besef ik drommels goed dat het vertrouwde spoedig achter me zal liggen en de gekozen toekomst verkend en verdiept mag worden. Voordat ik er erg in heb ga ik een weg die (me later) doet terugdenken aan aartsvader Abraham. Hij die huis en haard verlaat voor een van God gegeven belofte. Als stamhouder weg van de geboortegrond, op reis met het hele gezin, uitzien naar… Een tijdloos verhaal van mensen op zoek naar een betere toekomst.

Ikzelf vermoed in die tijd dat die toekomst voor mij niet meer is weggelegd in het boerengezinsbedrijf waarin ik opgroeide en inmiddels zelf plannen probeer te verwezenlijken. Als de economische uitdagingen boven mijn mogelijkheden groeien kies ik voor de persoonlijke. Maar kies ik wel zelf? Of word ik gekozen? En hoe gaat dat dan? Keuzemomenten waar de toekomst van afhangt zijn nooit eenduidig, door allerlei inzichten omgeven en nooit zonder druk – zeker in ons jonge gezin destijds. Als ondernemer is het nemen van een besluit voor mij nooit moeilijk – een van mijn talenten. Een jaar of tien later sta ik inmiddels middenin de pastorale praktijk en ontdek een geheel andere Bijbelse realiteit: die van het afgewezen worden, omdat ik op dat moment kennelijk te ver voor de pastorale troepen uitloop en op dat moment de ervaring mis om soepel te schakelen tussen vertrouwd en vreemd. Een pijnlijke én voedende gewaarwording. Een bijpassend Bijbelverhaal ontdek ik veel later, als de rust is wedergekeerd en de tijd voor herstel genomen: de trotse Jozef met zijn kleurige mantel wordt door zijn broers in de put gesmeten, tot koopwaar gemaakt voor een karavaan. Hoe is het mogelijk? Deze afgang is niet het laatste woord, want later krijgt Jozef een vooraanstaande positie aan het hof van farao, wordt hij herenigd met zijn broers: hij verzoent zich met het aan hem aangerichte kwaad. Want, zo zegt Jozef ‘Ik ben God niet’ en ‘Hij heeft ervoor gezorgd dat we met elkaar een groot volk worden’. Zo ontdek ik gaandeweg dat geloven alles met het geleefde leven te maken heeft, met hindernissen tegenkomen en nemen. Met in de ogen kijken, goed luisteren naar je innerlijke stem, naar nabije anderen en vooral de tijd nemen die nodig is. Net als leven heeft geloven álles te maken met gemeenschapsvorming. Net zo ontdek ik de corrigerende werking van geloven op onze huidige tijd. Een gezonde correctie op de gekkigheid die economische groei heet, op de sturende politieke waan van de dag, op het makkelijk scorende populisme. Een correctie op zelfoverschatting. Een stimulans voor een waardig menszijn en een weg gericht op meer menswording, volhoudbaarheid en een aanzet om over de generaties heen te handelen. En bovenal is geloven een innerlijke oproep tot hoop.

(Bronnen: Genesis 12 en 37 – 50)

(Op de foto een detail van de mantel van Jozef die gebruikt is in de kinderkaravaan in parochie De Twaalf Apostelen)

Jack Steeghs