Eerder deze maand zag ik de theatervoorstelling ‘Wij Varkenland’ van Lucas de Man. Een verbluffend scherpe voorstelling over hoe het zo gekomen is met de varkenshouderij… Als je iets met platteland, veehouderij en mensen hebt: ga het zien!

Aarde en religie
De aarde speelt een centrale rol in de vijf kwartier durende voorstelling. Ze begint en eindigt ermee. En ook tussentijds komt grond aan bod in mooie close-ups, waarbij Lucas zijn handen in de aarde ‘wast’…
De mooiste symboliek zie ik aan het begin: op een groot scherm ziet de toeschouwer nevel over de aarde dwarrelen. We horen Lucas poëtische teksten voordragen: ‘mijn moeder heeft me verteld dat de nevel afkomstig is van de laatste ademstoot van alle mensen die zijn heengegaan…’

Ik denk onmiddellijk aan Genesis 1 vers 2:
‘De aarde was woest en leeg; duisternis lag over de diepte, en de geest van God zweefde over de wateren’

Lot en bestemming
Dertig jaar boeren met varkens, het bedrijf overdragen aan een volgende generatie… totdat de volgende generatie ontdekt dat tijden veranderd zijn. Vernieuwing moet groot, zegt de bank. Zo zal het zijn. Maar als er vervolgens iets op het bedrijf tegenzit… mag de boer alle last dragen. Lichamelijk, geestelijk. De last wordt zo zwaar, dat het privéleven ontwricht…
‘Ik wil leven’ zegt de vrouw van de boer, die met de twee kinderen vertrekt. De boer duikt de stal in. Nu komt de theorie van het agrarisch imperatief op de planken. Tussen de vertrouwde varkens zet de boer een injectiespuit in zijn hals, maar juist als hij de fatale vloeistof wil toedienen schreeuwen de varkens hem tot leven.

Jack Steeghs