Soms herneem ik werken uit het verleden. Om mezelf scherp te houden. De huidige coronacrisis bijvoorbeeld heeft het afgelopen jaar vooral het accent gelegd op het alarmerende karakter – om ervoor te zorgen dat maatregelen worden opgevolgd. Veel minder nadruk lag er op het palet aan kansen om ‘onze economie’ te ontdoen van ‘weeffouten’ (alsof je daarmee geen mensen kunt motiveren). Het allerbelangrijkste in elke crisis lijkt mij de nadruk op kansen. En al helemaal op het platteland.
Alle verandering is moeilijk, altijd. Ik kom vaak in concrete situaties van leven waarin mensen verandering wensen, maar waar het er meer op lijkt dat er eerst iets van buitenaf moet gebeuren voordat men zelf aan zet is…
Begin dit jaar was ik bij de boekpresentatie van ‘De tijd kantelt – voor wie erin gelooft’ in Silvolde. Als laatste blogbericht van 2018 herhaal ik dit bericht. Omdat het zo fundamenteel is voor wie ik ben en wat ik doe.
Ik sta ervan te kijken. Elke dag weer. Echt waar. Wat vrijwilligers in geloofsgemeenschappen doen. Omdat ze staan voor hun zaak. En gewoon hun taak uitvoeren. Ode aan de vrijwilligers!
Vorige week vrijdag kon ik naar twee boekpresentaties die relevant zijn voor mijn werk: ‘Diaconie Doen Doordacht’ in Amersfoort en ‘De tijd kantelt – voor wie erin gelooft’ in Silvolde. Omdat ik niet de hele dag vrij kon maken moest ik kiezen: het werd Silvolde.
