Overweging in Bergharen op deze bijzondere avond…

Hoevelen onder ons, leven zonder grond onder de voeten? Zonder vruchtbare grond, die hen verder brengt en hen behoedt voor de weg die van het ene tekort in het andere over gaat?

Hoevelen onder ons, hebben een bestaan zonder een redelijke hoop – dat het eens echt beter wordt – voor henzelf, voor hun kinderen – financieel, als er dagelijks een dubbeltje omgedraaid moet worden, maar meer nog: fysiek, als het lijf voelt dat het leven nu niet OK is, door zeurend ongemak, pijn, ziekte, miskenning, gemis aan tederheid, aanraking?

Hoevelen kunnen niet aarden op de plaats waar zich nu het leven afspeelt – de enige plaats waar angst en wanhoop bestreden kunnen worden, hoop gevoed en voorgeleefd, waar het leven zich in haar ware gedaante laat zien?

Hoevelen durven het niet aan – om, als het niet anders kan: voor oorlog en geweld de huidige grond te verlaten voor nieuwe kansen?

Op deze bijzondere avond doet het er állemaal toe. Op deze geladen avond komt alles samen tot een kantelpunt: dit is de avond waarop hemel en aarde met elkaar samenvallen. Voor even, maar met een blijvende betekenis.

Persoonlijk in de mens Jezus – die voorbestemd is en zijn leven lang leeft in, met en door God. Het geloof in de drie-ene God klinkt misschien abstract. Ja, er is enige kennis voor nodig en vooral: moed en de persoonlijke wens van ieder van ons om je eraan over te willen geven. Daarom ook gaan we straks de doopbelofte vernieuwen. Zonder overgave geen vrede maar ook geen geloven.

Op deze bijzondere avond kent betrokkenheid geen enkele grens meer en heeft de schoot van alle leven zich geopend. De baarmoeder van alle leven voor toekomst. Nieuwe hoop voor alle leven, uit alle tekort en verdrukking.   

Jezus is op Goede Vrijdag gekruisigd en wordt door Josef van Arimatea met eerbied in het graf gelegd. In een aards graf. Bij het krieken van de Paasmorgen zien de vrouwen bij het graf Jezus niet meer. Jezus kan hier onder ons niet meer aarden. Op die wijze leeft Hij niet meer. Elke grond van hoop lijkt dan ook verdwenen op Paasmorgen, want de aarde kan Jezus niet meer dragen. Maar in deze Paasnacht ondergaat Jezus een soort van gedaantewisseling, waardoor de aarde hem niet meer hóéft te dragen. Voortaan leeft de mensenzoon voort als gegrond in de Hemelse Vader. Hemel en aarde vallen samen, voor even, maar met een blijvende betekenis.

De Paasnacht herbergt een metamorfose van het één én het ander. Tegelijkertijd. Moeilijk voor ons mensen, omdat wij graag indelingen maken: als je ‘voor’ het één bent, ben je dus ‘tegen’ het ander. Zo gaat het in het geloof niet. Daarom ook zijn de doop en de geloofsbelijdenis zo belangrijk geworden voor ons gedeelde geloof. Daarom is het belangrijk om regelmatig mét elkaar het geloof te belijden. In gemeenschap en persoonlijk: én, én…

Die éne God in de drie gedaantes van ‘vader – zoon – heilige geest’ zegt dat er één Vader is waar we op kunnen vertrouwen en vanuit mogen leven. Die Vader blijft een mysterie waaraan we ons mogen overgeven. Soms even kenbaar – denk aan de liefde, aan de pracht van de natuur, aan muziek… Maar vaak is die Vader ondoorgrondelijk.

Maar diezelfde geloofsbelijdenis zegt ook dat die éne God de meeste aandacht besteedt aan het concrete aardse leven: door zijn Menswording in die ene Zoon die met ons leeft, door de Geest die steeds weer mensen op weg zet en houdt. Vanuit de hemel, om de aarde. Een bestaansvoorwaarde. Goede grond, vruchtbare grond, die we mogen delen, om verder te gaan, amen.  

(Bronnen: Genesis 1, Exodus 14, Romeinen 6, Mattheus 28)

(Foto: visual hunt, nationaal archief)

Jack Steeghs